Er zijn dingen die alleen Engelsen kunnen doen. En we bedoelen niet lauw bier met vettig gebakken vis en gepureerde erwten. We bedoelen meer zoals dit: neem een tien jaar oude sportwagen en installeer twee motoren van de Ford Mondeo, zet dan het hele ding op het dieet, radicaliseer het chassis en voeg een handgeschakelde transmissie van de motorsport toe.
Het obscure ontwerp kan zichzelf dan Aston Martin V12 Vantage S. noemen. En ze is geweldig.
Een auto, zoals het vandaag niet op de markt zou moeten zijn. De vorm, zo boeiend als de eerste dag. Zo klein, zo duidelijk getekend, zo ongelooflijk tijdloos en gewoon gewoon mooi. Bovendien, alleen die V12 waarvan het basisontwerp als zescilinder eigenlijk teruggaat naar Porsche en vervolgens werd uitgebreid door Cosworth voor twaalfcilinder, de verre van turbocompressoren en andere elektronische gadgets gebruikt gewoon de kracht van verplaatsing en de goede oude trucs van kappers om zijn prestaties te ontbranden.
573PS en 620Nm, op een klassieke manier met de hand beheerd en op de achteras vrijgegeven - ze voelen de vreugde, toch?
De spraak van de V12 is duidelijk en duidelijk. In de Vantage S kan hij ademen door een bijzonder lichtgewicht en akoestisch krachtiger uitlaatsysteem en het lijkt de zes-liter gelukkig te zijn. Met een krachtig bonzen bij lage toeren, tot deze onbeschrijflijke mix van sissen en huilen, zoals slechts een twaalfcilinder brengt, beheerst de Aston het aristocratische geluidstoetsenbord van de V12 perfect. Alleen dat hij een beetje virtuooser lijkt dan ooit tevoren. Wilder, vastberaden, hebzuchtig.
Als je goed luistert, zul je dit holle gebrul van het inlaatkanaal voelen, wanneer de gaskleppen volledig open zijn bij volledige versnelling, deze lichte onreinheden, wanneer het lijkt te slikken van hoge snelheden bij het overschakelen naar overschrijding, of de kleine discontinuïteiten bij stationair draaien, dat van kondigen zijn scherpe camprofiel aan.
En het zijn precies deze kleine dingen die op de achtergrond gebeuren die zich niet opdringen en toch het beeld van de Aston volledig opnieuw tekenen. Weg van de elegant snelle Grand Tourer, naar de karaktervolle bestuurdersauto. Hij gaat niet over het extreme, zoals de concurrentie uit Duitsland en Italië soms leuk vindt, hij blijft uiteindelijk trouw - en toch: hij draagt de sportrijder op zijn handen.
Alleen de verzending. Zeven versnellingen, omdat ze gewoon de geautomatiseerde versie namen en ze voorzien van een schakelhefboommechanisme en een koppelingspedaal. Dit verklaart het "hondenpoot" -ontwerp met de eerste gang in de steeg linksonder. In het geval van de automatische variant resulteerde dit eenvoudig in ruimtebesparende voordelen en het was niet mogelijk om dit met redelijke inspanning voor de handmatige schakelaar te wijzigen. Bovendien heeft dit schema altijd de geest van de sporttransmissie ingeademd - wat in dit verband niet zo erg is.
Natuurlijk moet je er vandaag weer aan wennen en de eerste een of twee uur zit je constant in de Aston V12 S één versnelling te hoog. Bovendien komt het centreren in de neutrale positie niet tot stilstand in de tweede rijstrook, waar normaal de derde en vierde zich zouden bevinden, maar altijd met enige voorkeur voor de derde rijstrook en dus de rijstroken vier en vijf. Voeg daarbij het feit dat de hele kinematica van de Schalterei iets is, zeg, ondoorzichtig, je eindigt met bijna elke versnellingswisseling in de verkeerde golf. Of het nu gaat van tweede naar vijfde of van zes naar drie - je moet echt voorzichtig zijn, want dit laatste kan snel een dure lol worden, ondanks het grote toerentalbereik van de 573PS-machine.
Het is tenslotte de zes-liter eigenlijk, ongeacht welke versnelling u zojuist hebt ingevoegd. Scheur in elke vertaling zo hard dat je alle problemen abrupt vergeet. Het is vooral deze directheid en het gebrek aan begin dat het grootste plezier geeft. Als turbochargers niet hoeven te worden opgeschroefd, hoeven er geen dubbele koppelingsbedieningen en geen actieve vierwielaandrijving te worden gevraagd voor advies en actie, maar de prestaties volgen gewoon uw orders, dan voelt u een diepe, diepe dankbaarheid.
Omdat deze eerlijke ervaring vandaag niet meer bestaat. Ze zijn allemaal sneller, slimmer en gemakkelijker te besturen dan de Aston. En toch ben je er zo veel dichterbij in de kern. Omdat het niet alleen gaat om rondetijden, versnellingsduels of lichtgewicht masochismen.
Het gaat om veel meer, het gaat om vreugde.
En je hebt het elke seconde in de Aston Martin V12 Vantage S. Wanneer je hem ziet, verleidt zijn vorm je. Kijk bij het instappen naar deze oneindig dure geur van glad en wild leer, gepolijst aluminium en blank koolstofvezel. Bij het starten, bij het opwarmen, bij het geven van vuur, zelfs bij het onderling verbinden.
Hij is geen perfecte auto. En daarom is het misschien wenselijker dan al zijn concurrenten.
