Fout in de matrix
We moeten er maar aan wennen. De blogger zelf is er. Het gaat ook niet weg. Zeer indringend: deze autobloggers. Dus mensen die van auto's houden en er vervolgens over willen vertellen.
Deze blog is opgericht in 2011. Sindsdien heb ik alleen over auto's geblogd. Ben ik aan het bloggen? Ik ben? Ik schrijf? Ben ik aan het oordelen? Ben ik tenslotte niet meer een journalist? "Bloggen over auto's" is veranderd. Ik ben tenminste veranderd. Toen 'bloggen in auto's' serieuzer werd, was het me duidelijk: ik moet me aanpassen. OK. Niet te veel. Maar ik moet tenminste in de draaikolk van autojournalisten komen. Nadat de “motorpresse” mij in 2009 niet wilde hebben, ben ik zelf gaan schrijven. Auto's zijn altijd mijn ding geweest. En in tegenstelling tot veel andere journalisten, was ik geen journalist, maar iemand die een carburateur uit elkaar haalde, een spoor zette en de OBD-interface vond. Kortom: ik kwam uit de auto. Niet van de journalistenschool. En ik kan een auto rond een paar pylonen jagen. Vrij snel. Dus dat moest genoeg zijn om autoblogger te worden.
Als autoblogger wilde ik ook serieus worden genomen. Ik wilde me zelfs aanpassen. De “Vereniging van Motorjournalisten” accepteerde mij. Gaf me voogdij. En ik heb me aangepast. Weg van de blog, naar een tijdschrift. Weg van de 'blogger-stijl' naar motorjournalisten. Maar bij elk rijrapport dat de blog vulde, kwamen ook twijfels.
Heb je gelijk met je mening? Wat is de mening van de autojournalist waard? Wat denken we dat we kunnen doen?
De journalist is op zichzelf een nauwelijks feilbaar wezen. Ik moest snel leren. De autojournalist is op zichzelf nog minder feilbaar. De expert. De professional. Zijn mening is altijd objectief. Tuurlijk. Unrüttelbar. Stevig gebeiteld zijn oordeel. Doe de rest van de wereld het nu alsjeblieft.
Belachelijk.
Hoe hard ik ook probeerde objectief te zijn, het maakte altijd deel uit van mijn wereldbeeld om de schuld te geven voor het respectieve oordeel. Al het andere zou te naïef zijn om te geloven. De enige auteur is een "enkele auteur". Objectiviteit een wens. Niet het resultaat. Dus wat te doen Krijg de klappen van de "gespecialiseerde redacteuren"? Als u zich daar maar al te graag presenteert als "de laatste instantie van onfeilbaarheid". Hoe langer ik dit doe, bloggen, als autojournalist die mijn mening in deze wereld bazuint, hoe meer het doek valt. We koken allemaal alleen met water. We hebben allemaal maar één mening. Een momentopname.
En de lezer? Kan het hem niet schelen?
Ja tuurlijk. Als hij het ermee eens is. Als hij het er niet mee eens is, is de auteur een dwaas. Maar stop. Bloggers zijn influencers. Journalisten zijn opinieleiders. Niet? Ja. Maar. Het lijkt allemaal veel subtieler. De werking is vergelijkbaar met de medicinale werking van homeopathie. De mening van de individuele autojournalist is slechts een daling van een macht van tien in de Atlantische meningen.
De bevestiging komt terecht in de reacties
Een tirade wordt een met meningen gevulde, negatief geïntoneerde "blogged" genoemd. Als de auteur zijn toevlucht neemt tot polemiek, is hij ver verwijderd van de journalistiek. De kolom van het proletariaat, zou de ontwikkelde burger zeggen. Hiervoor moet ruimte zijn in een blog. Omdat hier de blogeigenaar het bepaalt. Geen enkele redactie zift, verdunt, filtert en controleert de zeer subjectieve opinievorming (ook wel objectieve autojournalistiek genoemd). Het volle leven. Daarom lezen mensen blogs. Volledig vrij van enige overweging van het marketingbudget, kan de blog nog steeds wonderbaarlijk eerlijk worden geschreven, vrij van de lever. Omdat een blog niet bang is voor afnemende advertentie-inkomsten.
Of is het? Het maakt niet uit. Je moet het hier mogen doen. Het moet hier gebeuren. De mening. Eerlijk te staan. En niemand denkt aan het product? De banen? Een woedeaanval over een nieuwe auto? Wat vindt de persafdeling? Kan niemand meer om je geven?
De klant leest, neemt waar en koopt nog steeds
Hoe langer ik een professional probeer te worden, hoe dunner de sfeer van geloofwaardigheid. Des te meer moe van je eigen lof voor het geweldige werk. Want wat telt uiteindelijk je eigen mening? Voor de lezer is het er een. Onder velen. En zo bruist het gekrijs. De lezer koopt de auto nog steeds en geeft er dan graag commentaar op onder het gekrijs.
Wat laat zien: We moeten onszelf niet al te serieus nemen. We schrijven over auto's. Een mening. Een van vele …
En ik denk dat de hele industrie er genoeg van heeft. Een zelfgemaakte veroudering. Zoveel meningen. Zoveel uitspraken. Zoveel tekst. En de lezer? Hij gelooft toch wat hij al wist. Als je tirade overeenkomt met zijn pols, heb je gelijk. Als je hem uitlegt wat hij al wist, heb je gelijk en goed opgeleid. Waar leidt dat ons toe?
In elk geval toont het voorbeeld van de rant en de autokoper: blogs worden gelezen, maar wij (en daarmee bedoel ik autojournalistiek) zijn niet zo belangrijk als we denken. En dit bericht? Helpt hij nu?
Misschien. Tot op zekere hoogte is het het klassieke "bloggen". Een verzameling woorden om te ademen. Gedachten naar buiten brengen. Zorgen voor transparantie bij de vorming van de eigen mening. De blogger zelf, een egocentrisch iets. En het grappige eraan? De tirade over de auto die uiteindelijk toch werd gekocht, kwam helemaal niet van mij. Het kwam van een gastauteur. Dus een gastblogger. Het resultaat van een transformatie van de blog naar een tijdschrift. Een fout in de matrix, om zo te zeggen.
De fouten in de matrix. En autobloggers. En de mensen die auto's kopen!