Het was een adembenemende dag. Na een heerlijk ontbijt was er een korte rit van 60 km naar het hart van Sossusvlei Park. Naar de duinen. Deze stijgen tot 300 meter in de bevrijdende blauwe lucht. De rit daarheen ging ook door een kort stuk diep zand en de Yeti mocht stoom afblazen.
Hier komt natuurlijk een leuke video over. Hier komt natuurlijk meer en later al het andere bij.
Nu zou het alleen moeten gaan over mijn persoonlijke les in nederigheid. Soms zijn er dagen waarop je leert of anders, je kunt jezelf gelukkig prijzen met ervaringen die leiden tot een leerproces.
We hadden een kleine brunch aan de voet van de duinen en genoten van de uitstekende planning door de organisator. Wie kan zeggen dat hij roerei at in de woestijn? Ernstig. De klim naar de duinen stond voor de deur en ik wilde deze duin zoals iedereen beklimmen. Geniet van dit uitzicht.
Het eerste derde ging. De tweede derde ging steeds minder. De adem was gewoon niet genoeg. De sneakers (helaas zonder de benodigde inlegzolen) vulden zich met zand - en bij elke stap in dit zachte zand groeide de pijn in de linkerknie. Geen adem.
Bovenal geen adem. En het besef:
Ongetrainde daders van het bureau, kleine meisjes en oude mannen rennen ook voor me uit - maar ik, de Habegger die elke top wil bereiken - is buiten adem.
Ik legde een eed terwijl ik halverwege lag
bleef. Ik zal terug komen. 30 kg lichter. En ik zal deze duin op rennen In dit leven. Met of zonder Skoda - ik loop nog steeds deze duin op!
Ik zal de eed op video uploaden na mijn terugkeer. Dus als een motiverend hulpmiddel. Voor mij En voor andere mensen die niet begrijpen waarom het belangrijk is om niet met teveel overgewicht door het leven te rollen! Mensen staan op, bewegen. Verlies geen doelen, verlies gewicht.
Ik heb dit autoblog in een extreem veld geprobeerd en ben trots op de tussentijdse doelen die ik tot nu toe heb bereikt. En ik ga dit duin beklimmen! In dit leven.
... blijf afgestemd. (Als er morgen nog steeds wifi is, komt er natuurlijk weer een rapport uit Namibië)
