Het verschil tussen "actieve veiligheid" en "passieve veiligheid" op het gebied van auto's kan snel en eenvoudig worden verklaard:
Actieve veiligheid is: niet tegen de boom slaan. Passieve veiligheid is: als je toch de boom raakt, niet om gewond te raken!
Actieve veiligheid speelde jarenlang geen rol in de voertuigbouw. In het begin ging het om passieve veiligheid: de passagierscel met afgebakende kreukelzones werd uitgevonden, veiligheidsgordels werden de norm en later kwamen daar airbags bij. Passieve veiligheid was altijd iets dat je liever helemaal niet zou proberen.
Hoe beter de passieve veiligheid werd, hoe populairder het idee van ‘actieve veiligheid’ werd – eerst onder ontwerpers en later ook onder autokopers en bestuurders.
Actieve veiligheid begint daar waar ongevallen worden vermeden. Je gaat dus niet van de weg af en raakt de boom niet. Dat kunnen hele subtiele dingen zijn: Goed dimlicht bijvoorbeeld, of de juiste banden. Pas later werden ABS en ESP aan de basisuitrusting toegevoegd. Tegenwoordig zijn er geen auto's meer zonder deze elektronische helpers.
Hoewel de vooruitgang op het gebied van passieve veiligheid altijd een beetje onder de radar van klanten ligt, worden actieve veiligheidssystemen agressief gepromoot door fabrikanten. Van Lane Keeping Assist tot Emergency Brake Assist, van Blind Spot Alert tot Night Vision Assist. De lijst met "actieve veiligheidsvoorzieningen" wordt steeds langer en aan het einde is er "autonoom rijden". Blijkbaar een gruwel voor veel actieve automobilisten, maar ik ben ervan overtuigd dat autonoom rijden het hoogste niveau van actieve veiligheid in auto's zal blijken te zijn. Sensoren worden niet moe. Sensoren zijn niet onzorgvuldig en sensoren hebben geen passieve veiligheid nodig voor noodgevallen.
Jens heeft voor de R + V Drive-blog een interviewreeks begon, het begon met precies dit onderwerp! Zijn geïnterviewde: Short Groeneveld van Daimler AG: