Het is dat moment, die oogwenk, niet eens een ademhaling waarvan je denkt dat je er controle over hebt. Het is die ene seconde dat je denkt, nee, je voelt het van binnen, je bent tevreden en veilig. Ben je je bewust van je reflexen en overtuiging dat je in een warm bad van veiligheid zit. Je denkt dat je goed genoeg bent voor dit beest. Het is die ene seconde waarin je je te veilig voelt en je nu doet alsof je beste vrienden bent. Dat moment, net als je denkt dat je zijn volledige vertrouwen hebt. Dat is wanneer het dier uithaalt en vrolijk lacht om al je stuurwielacrobatiek.
Armageddon-tijd in de Aventador
Bijna 700 pk in Corsa-modus, volledig ontketend door de elektronische vangnetten. Achter je breekt de 6.5 liter V12 uit. Op dit moment worden er helden bedacht. Dromen van wereldvrede brokkelen af in de agressieve uitstraling boven de 6.000 toeren. De motor brult het hoge lied van de verbranding direct en ongefilterd in de zintuigharen van je middenoor. Ontketende krachten overtreffen al uw visies op sportief rijden. Plots verschijnen je stuurwielvaardigheden in een heel nieuw licht. De poppenval hamert als een te grote kart door Emilia Romagna en je ziet jezelf in een rij staan met namen als Fangio, Senna en Prost. Genadeloos en vrij van de besturing van een tussenliggende elektronica balanceert de extatisch schreeuwende twaalfcilinder zijn kracht op beide assen, die ruim 30 centimeter breed zijn Pirelli P Zero op de achteras aan het asfalt plakken als kauwgom in een flokati. En toch, wanneer de V7.000, die naar 12 omwentelingen snelt, over de zwarte cirkel valt, toont hij geen genade en wordt het vermogen verdeeld over vier wielen - de pure kracht van de aandrijflijn doet er ook niet toe. Wil je er overheen rijden? Te allen tijde. Zonder net, dubbele bodem en de leerrem van de ESP-bestuurder, tilt de Aventador je elke seconde in de dimensie van absoluut controleverlies. Je hebt het in je hand.
Je linkerbeen zet zich stevig schrap tegen de aluminium voetsteun, de vingers van je rechterhand proberen dicht bij de filigrane schakelpaddles te komen. Je hand trilt - de sequentiële versnellingsbak bedient de volgende versnelling binnen 50 milliseconden met de elegantie van een hamer die op een aambeeld slaat. De Aventador sprint over landweggetjes aan de rand van je persoonlijke reactievermogen. Fanfares juichen en zingen het hoge lied van de geile afschaffing van de natuurwetten. Het is tijd voor orgasmes in de fonetiek van het dagelijkse autoleven. Zo lomp, zo onbevangen, zo geil dat niemand de lust in je hersenschors heeft getrommeld.
Je rijdt hier niet meer - je vliegt hier extreem laag.
Een rechte lijn verandert in momenten tussen twee rempunten onder het donderende applaus van de twaalf cilinders die in extase schreeuwen. Het landschap zoeft in razend tempo voorbij je ooghoeken. U verwacht elk moment de volgende instructie per radio te ontvangen. controle over het luchtruim? We veranderen het vluchtniveau, vraag goedkeuring.
Van nul naar honderd? Een belachelijke vraag voor de Aventador-coureur. Aan het stuur van een Lamborghini met twaalf cilinders zoek je niet naar de parameter auto-motor-und-sport van nul tot honderd, maar naar het antwoord op je eigen lijdensvermogen. In minder dan 4 seconden naar de 100 accelereren, dat doe je trouwens. Terwijl het diencephalon zich losmaakt van de verwerking van cognitieve omgevingsinvloeden. Maar je moet wakker zijn, oppassen. Een oogwenk te lang op het gaspedaal en je katapulteert jezelf in bochtensnelheden die anderen, die al op de snelweg rijden, grove nalatigheid zouden noemen. Het is die ene seconde, die halve ademhaling, dat korte moment waarop je overmoedig bent. Denk je dat je Fangio, Senna of Prost bent? Dat moment komt vlak voor je nederlaag.
Een hobbel in de bocht, te agressieve vermogensvraag, vol gas en ineens zie je het einde van je eigen talent voor je ogen.
Dit is het juiste moment om terug te schakelen naar de “Strada”-modus, uw hartslag te controleren, terug te rijden – over te schakelen van hijgen naar kalm en diep ademhalen. De gaspedaalvoet verandert naar een stand waarin hij slechts een kleine druk op het gaspedaal uitoefent. Zo snel als de magie kwam, verdwijnt deze ook weer. Binnen enkele ogenblikken schakelt de transmissie naar de zevende versnelling en naarmate de snelheid toeneemt, daalt uw eigen hartslag naar een minder extatisch niveau. In deze staat kun je de zielige beslissing van het Lamborghini-volk vergeven om de startknop onder een rode plastic hoes te stoppen.
Tijd voor een espresso. Doppio. Terwijl ik mezelf uit de Aventador pel en van dichtbij de grond naar de vrije houding van Homo Sapiens ga, worden de emoties van de ‘laatste seconde’ omgezet in een begrijpelijke vorm. De wereld verging niet, ondanks de Corsa-modus en arrogantie vond Armageddon niet plaats. Het is het volledig bezwete shirt waarin de geschiedenis zichtbaar wordt. Tijd om het te drogen. De Lamborghini Aventador heeft voor deze gevallen een 690 Newtonmeter sterke radiator achterin - de glazen kap naar boven - het shirt over de luchtplenums van de V12. Strakblauwe lucht, een genadeloos zonnetje, donderdagnamiddag 36° in Emilia Romagna en je hemd wordt gedroogd door de hitte van de 12 cilinder Lambot - de wereld is prachtig.
Naar de galerij - de foto's van de fotoshoot met de Lamborghini Aventador - hier [klik]