Mensen kunnen gewoon niet accepteren dat alles voortdurend verandert. Elke verandering betekent iets nieuws leren. nieuwe dingen moeten leren. Veranderingen dagen ons uit, stelen onze comfortzones. Verandering maakt ons bang. Net als toen de koets zijn paarden verloor, werd de koetsier werkloos (waar was het aanvullende copyright toen het nodig was?) en vanaf dat moment bestuurde de bestuurder zijn voertuig zelf. Hij werd onafhankelijk, hij kreeg een tot dan toe onbekende autonomie. Een onafhankelijkheid die onze ogen en geest opende.
De auto kan gemakkelijk worden gezien als een ‘grote gamechanger’ in de lange geschiedenis van de mensheid. Een ontwikkeling die niet alleen in gedachten hield waar hij tegenwoordig vaak voor gebruikt wordt: naar de bakker rijden. Auto’s hebben ons ongelooflijk mobiel gemaakt. Waar vroeger 30 km werd beschouwd als de afstand van een “dag”, is 30 km tegenwoordig vaak niet de makkelijke afstand die we afleggen om naar ons werk te komen. Mensen waren bang voor deze verandering. Ze waren ook bang voor de snelheden die nu mogelijk waren. De auto is een tijdelijk fenomeen. Dit zei koning Wilhelm van Pruisen, de laatste Duitse keizer. Hij was fout. De auto is niet meer vertrokken. Nog niet. Maar het ‘gedoe met de keizer’ was voorbij.
Met de geschiedenis en triomf van de auto werd echter duidelijk dat de auto een zwak punt heeft – en daarmee bedoel ik niet de CO2-uitstoot, want daar zullen we grip op krijgen. Daarmee bedoel ik de chauffeur. Omdat mensen fouten maken. Mensen worden moe, missen concentratie, simpel: fouten zijn menselijk. Daarom werd de auto constant doorontwikkeld. ABS, ESP, airbags, rijstrookassistenten - allemaal om menselijke fouten te compenseren.
Als je rondkijkt op autobeurzen, zoals nu weer op de IAA in Frankfurt – dan wordt de volgende fase duidelijk. De auto zal autonoom worden. En het zal verbinden. Met internet, met dingen, met mensen. Het zal anders zijn. Zoals het ‘Concept IAA’ van Mercedes-Benz afgebeeld.
En opnieuw zijn “mensen” bang voor deze verandering. Omdat we voor een verandering staan die zo groot is als ‘toen’ – toen het paard en de koetsier werkloos werden en we onze ‘autonomie’ in eigen gemotoriseerde handen namen. Loopsnelheid, lopen, rennen, 100, 200 km/u – geen probleem meer. De mens beheerste het tempo. En nu moet hij de verantwoordelijkheid en controle weer opgeven? En de angst komt naar voren. De FAZ-auteur Niklas Maak schreef in de FAZ geschreven:
De prijs van autonoom rijden is de autonomie van de bestuurder. De paradoxale aantrekkingskracht die de auto tot een van de meest succesvolle objecten van de moderniteit maakte, was dat hij tegelijkertijd vrijheid van vertrek en bescherming van de privacy beloofde.
Maar onze autonomie zal helemaal niet veranderen. Desalniettemin leer ik nu: de auto van de toekomst zal net zo eng zijn voor mensen die bang zijn voor vooruitgang als het algoritme van Google voor krantenlezers. Het feit dat auto's van de toekomst geen arrogante chauffeurs meer nodig hebben die geneigd zijn zichzelf te overschatten om het dagelijkse woon-werkverkeer onder de knie te krijgen, kan zeer verontrustend zijn voor mensen die graag zelf de versnellingen regelen in de handgeschakelde vierversnellingsbak van hun Porsche 901. Ze zullen echter 100% meer veiligheid bieden voor het wegverkeer in metropolen met miljoenen inwoners dan automobilisten die al emotioneel gestrest zijn door files en de zomerhitte.
En er is geen of/of. Of zijn er geen rijtuigen meer?
Niet-autonome auto's worden in garages geparkeerd en als de tijd en het verlangen rijp zijn, kruipt u achter het stuur. U start de motor met de contactsleutel, niet Google rijdt de auto naar uw voordeur, alleen maar omdat het net tijd is om naar kantoor te pendelen. We zullen ‘oude auto’s’ bezitten als het iets is waar we om geven en waar we van genieten. Om dromerig op terug te kijken. Om nog eens te beleven waar wij, de chauffeurs, zoveel jaren zoveel plezier aan beleefden. En op maandagochtend geven we de voorkeur aan de autonome auto. Het zal de mobiliteit in de toekomst opnieuw enorm veranderen.
Volgens de CEO's van grote autobedrijven zal netwerken de uitdaging van de komende decennia zijn. Zullen Google en Apple de eerste autonome auto’s verkopen? Of zullen de grote spelers in de sector hen voor zijn? Eén ding is duidelijk: we zullen van de zinloze ‘file’ afkomen. Want dat is wat wij mensen doen. Wij zoeken naar oplossingen. Wij zoeken naar manieren. Wij eisen vooruitgang met macht.
En als er een markt is voor onze auto - of de connected personal assistant - om ons te vertellen: We zijn te dik, sla de boter over! (zie het FAZ-artikel), dan zullen we het implementeren en uiteindelijk zullen we beseffen - het is nuttig.
De angst van de dataverzamelaar
Auto’s verzamelen hiervoor gegevens, zoals alleen banken en telefoonmaatschappijen dat deden. Alles is al lang geprivatiseerd. Lang uit de hand gelopen voor jou en mij. Ze hebben bewegingsgegevens van ons. Wat helpt het ons? De visies van autofabrikanten zijn anders. Deze auto's verzamelen ook gegevens. Ongelooflijk genoeg verzamelt de angst van de grote romantici bijvoorbeeld banale gegevens. Gegevens waarover u controle heeft. Gegevens die we misschien zelfs graag op een handige manier vrijgeven. Puls? Bepaald vanaf de bestuurdersstoel en bij twijfel direct naar het controlecentrum zodat de bloeddrukverlagende medicijnen via “same day delivery” naar huis kunnen worden gestuurd. Wat is er slecht aan? We bestellen pizza via app. Via het toetsenbord vragen we een vreemdeling naar het weer en de beurskoersen. De buurman? We spraken hem al heel lang alleen via Facebook.
Het feuilleton van de ontwikkelde middenklasse zit vol romantische wrok. Het klinkt als de grove waarheid. De betekenis van onze auto. We moeten ermee rijden. We moeten het beheersen. Angst om de controle te verliezen. En mensen merken hoe Nicolaas Mak oder auch Guido Belberg niet hoe ze langzaam aartsconservatief en protectionistisch denken en handelen. Zouden Niklas en Guido ook de voorkeur hebben gegeven aan het paard en zijn stal? Ze zouden nooit het plezier van schakelen, het plezier van G-krachten, het plezierige zoeken naar de ideale lijn hebben ontdekt. Ze zouden hebben volgehouden dat het alleen het paard kan zijn dat ons naar het werk brengt. Of in de verte. En natuurlijk in de toekomst.
Daarbij laten ze zich leiden door hun eigen angst – de angst voor verandering. En zou de grote lol hebben gemist alleen omdat je eigen referentiekader te smal was!
[=” ” ]Alle foto’s: SB-Medien, Stefan Baldauf!