Het is tijd om dingen in perspectief te plaatsen: rijplezier heeft niets te maken met motorprestaties. Het kan zijn dat moderne marketing het anders ziet, maar het is gewoon niet waar.
Snel zijn heeft veel meer te maken met snel blijven en minder snel zijn. De minder getalenteerde persoon wordt natuurlijk enorm geholpen door de krachtige motor. Op de remmen, als een meisje, speelde door de bocht en draaide vervolgens de kraan op het rechte stuk opnieuw - het kan natuurlijk snel worden gedaan. Maar hoe zit het: in de laatste groef in de hoek, het chassis rond de glijbaan door de bocht cirkelen en het gas praktisch niet uitstoten?
Niets komt hier vanzelf, u bent verantwoordelijk voor wat er zal gebeuren. Ze noemen het "jinba ittai" in het land van de rijzende zon - de eenheid van bestuurder en voertuig. En ze hebben hard gewerkt om je echt één te maken met de auto. Lichter, korter, meer gefocust. Van het oude is niets meer over, alles is herzien, ook al is er maar een gram gewicht of een procent meer stijfheid gewonnen. De som telt.
Eenmaal op de landweg merkt u het meteen. Vandaag zijn we bijna de lichtheid vergeten van een auto die slechts een ton weegt. Geen krachtige games met grote turbocompressoren, actief chassis of zeer complexe dynamica-regeleenheden. Alles is heel eenvoudig in de MX5. Zelfs het chassis. Geen keiharde demping, de sportiviteit wordt alleen gesuggereerd door zijn niet aflatende strengheid, maar een gevoeligheid en beweging die je zelfs in het begin verrast.
In de bocht lijkt het chassis vrijwel geen rolweerstand te hebben. Bij het inrijden duikt de hele auto in en gaat merkbaar op de wielen aan de buitenkant van de bocht liggen, alsof de stabilisatoren per ongeluk zijn verwijderd. In het begin voelt het echt een beetje los, de MX5 ziet er bijna wankel uit en toch merk je na de tweede, derde sappige bocht: de controle is er. Het geeft je echt goede feedback ondanks de zijwaartse kanteling. Misschien is dit het grootste voordeel van het kleine gewicht.
Omdat: dat is precies hoe ze het wilden. De ingenieurs vertellen met glanzende ogen hoe ze deze beweging in de opstelling hebben geconstrueerd. Het moet in de curve liggen, omdat dit rollen overeenkomt met de kracht die op je lichaam werkt tijdens de curve-razernij en de MX5 in volledige harmonie met je is. Het is heerlijk cheesy en toch begrijpen we de filosofie van de Japanners - omdat het echt ongelooflijk goed werkt.
Op de landweg vertaalt de zachte roadster bochtensurfen natuurlijk en zeer voorspelbaar. Het voelt heerlijk in balans. Als je een bepaalde scherpte mist bij het inleveren, ga je tegen met een heerlijk romige afwerking in de achterste draaibeweging. Geen ultra-hoge grip, in plaats daarvan: laat het lopen. In tegenstelling tot sommige sportwagenwedstrijden, waarvan de talenten alleen tot ver buiten de toegestane snelheden kunnen worden ervaren, is de MX5 een zeer alledaagse atleet. Het is gewoon altijd leuk omdat je het kunt krijgen waar het echt kietelt.
Deze filosofie heeft natuurlijk ook nadelen. Bijvoorbeeld als het echt moeilijk wordt. Als je er ook de laatste tien procent uit wilt halen. Dan is hij een beetje overweldigd. De bewegingen worden te sterk, de vooras kan het niet meer bijhouden en de motor loopt echt leeg.
Maar dat is altijd zo geweest. De MX5 was nooit de echte volbloed racer. Het zou ook niet moeten zijn. Daarom is de grote motor van 160 pk niet nodig. Neem in plaats daarvan de kleine 1500, boek de Sportsline-uitrusting bij de Bilsteins en het delicate slot en: geniet ervan.
Omdat we dat in onze prestatiemaatschappij bijna zijn vergeten.
Het vergt begrip en gevoel, plus zelfvertrouwen. Iedereen die dit met zich meebrengt, zal van rijplezier genieten. Omdat hij de auto en zichzelf tot het uiterste brengt. Dus waar rijplezier echt begint. Een auto die deze stijl al jaren perfect ondersteunt, is de Mazda MX5: een fris chassis, een strak stoffen dak en een vrolijke motor die je echt moet versnellen met hard werken aan de versnellingspook.
