Er zijn momenten in het leven waarop je iets ontmoet en gewoon gefascineerd bent. En als dit nog steeds een rij-legende is, zoals de Nissan 240RS, die in hetzelfde jaar werd vastgeschroefd toen ik het daglicht zag, dan zijn er twee ogen in het gezicht. Dit is wat er afgelopen weekend gebeurde op het Eifel Rallye-festival in Daun - een festival dat generaties verenigt.
Hoewel ik te klein was voor 1985 om getuige te zijn van het uitsterven van het Groep B Rally Wereldkampioenschap, kwam ik heel vroeg door mijn liefde voor motorsport naar de klassiekers van weleer. Naar de echte racemachines, waarin simpelweg de auto en de piloot besloten om te winnen of te verslaan. Geen ingewikkelde technieken en politieke beslissingen bepaalden de strijd om het podium.
Nissan reed de eerste groep-B tijd safari rally met de nieuwe 240RS in 1983. Terwijl de fabriekswagens van Mike Kirkland (chassis 006) en Shekhar Mehta vroegtijdig uitvielen vanwege motorschade, leidde de derde van Timo Salonen de rally tot kort voor de finish, voordat zijn motor uitbrak. Het volgende jaar werd chassis 006 gebruikt als Chase Car (fast service voertuig) voordat het werd verkocht aan Ashok Patel. De Keniaan was de negende beste privateer op de Safari 1985.
Precies deze Nissan met het chassis 006 werd in het jaar 2008 van Kenia naar Duitsland van de huidige eigenaar, Achim Loth, gebracht en sinds meer dan vijf jaar gerestaureerd. Geen gemakkelijke taak voor de Zwitsers, want net als veel andere rallyauto's uit die tijd leek de 240RS uit de grond te zijn verdwenen en waren er nauwelijks reserveonderdelen beschikbaar. Gelukkig was de auto bijna compleet, omdat bij slechts 200 sportieve uitlopers van de Nissan Silvia elk ontbrekend onderdeel een nieuwe productie betekende. Desondanks moesten sommige plaatwerk- en motoronderdelen en verschillende kleine onderdelen speciaal voor de 240RS worden gemaakt.
De Nissan is sinds 2014 weer klaar voor gebruik en nam vorig jaar voor het eerst deel aan het Eifel Rallye Championship. En dus kwam ik afgelopen vrijdag naar de rustige en idyllische Daun om het geheel van dichterbij te bekijken. Ik had deze menigte mensen, deze kleurrijke mix van autoliefhebbers die niet anders konden zijn, nooit verwacht - en niemand had me gewaarschuwd voor de fantastische auto's die er gewoon op de "marktplaats" zijn. Op mijn schoot ontdek ik de Audi Quattro, een Opel Ascona 400 en de onmiskenbare Lancia Delta Integrale. En dan sta ik voor hem: met een trouwe blik kijkt hij naar mij en ik ben geboeid. Wat een prachtige raceauto! En nog steeds in zeer goede staat op 32!
Na een korte inleiding tot de technologie en de speciale kenmerken van het voertuig rijden we in konvooi naar het ontmoetingspunt voor de rit. Ik ben tweede en wacht geduldig langs de weg in een "haarspeld", wat er daarna gebeurt. In één klap is de stilte van het Dauner Wald verbroken. Met donder en gerommel wordt het duidelijk wat je kort daarna live zult zien. De transmissie kraakt bij het schakelen, de banden piepen, hij rookt en rookt en de Nissan 240RS schiet de berg op - inclusief kippenvel. Hoe zal de rit dan zijn?
Als ik plaats neem op de strakke kuipstoel, zoals ik vroeger de koptelefoon opzette, vastgebonden aan de riemen, ben ik al een beetje duizelig in de buik. "De stoel is het enige niet-originele onderdeel, het was een opklapbare stoel, maar tegenwoordig is het veilig", legt Achim uit voordat hij al aan de eerste versnelling is begonnen. Trouwens, de rechterhand aandrijving is linksonder, om het geheel nog ingewikkelder te maken.
Terwijl de auto over Afrikaanse steppen jaagde, moest het safarimonster genoegen nemen met een verharde kronkelige weg buiten Daun - maar dat was nog steeds leuk.
Zelfs als we af en toe moeten vertragen omdat we in het verkeer komen, man, dat is een geweldig gevoel! Het is geen motorgeluid, nee, het is muziek in je oren. De zon schijnt, de vogels fluiten in het bos en daar middenin dit monster, dat met zijn 1000 kg zonder problemen de klim naar het bos kan opzwepen. Vreemd genoeg bleef ik tijdens de rit volledig stil, wat bij mij zelden het geval is. En toen het voorbij was, bonkte mijn hart en was mijn gezicht enorm. Wat een auto! Hier domineert het talent van de coureur nog steeds de auto, niet andersom. Hier moet de chauffeur de auto onder controle hebben, anders lig je op de volgende dijk op het dak. Hier kun je echt racen ervaren en toch jezelf afvragen, die jongens van toen moeten gek zijn geweest.
Korte tijd later bewijst Mike Kirkland dat de "jongens" van die tijd niet alleen gek waren, maar ook ongelooflijk charismatisch en geestig, en zijn carrière en de Nissan beantwoordden in een eenvoudig Oxford-Engels.
"Het is gewoon geweldig om mijn auto weer te zien en vooral al het werk dat Achim en de jongens daar hebben gedaan. Als je het mij vraagt, is dat precies de auto waarmee ik jaren geleden bij de rally 32 begon. Ik zie op dat moment gewoon geen verschil. "
Wat is je fascinatie voor rallysporten?
"Motorsport is mijn leven, daar hou ik van! Ik heb deelgenomen aan 90 Safarir Lakes en vele anderen, zoals in Cyprus, Hong Kong, Beijing. Ik had het best denkbare leven. Als ik op mijn leeftijd nog steeds kon sporten, zou niets me tegenhouden, maar ik ben nu gewoon niet snel genoeg. De laatste rally die ik bijwoonde was 2006 in Zuid-Amerika. Dat was 30 ongelooflijk spannende en geweldige dagen en het beste van de motorsport is: je ontmoet echt de beste mensen ter wereld. "
Wat vind je van het Eifel Rallye-festival?
"Ik denk dat dit evenement gigantisch is. Ik zie hier zoveel auto's waar ik vroeger tegen speelde. Er zijn er zoveel hier dat ik de originele auto's ken en nog steeds bevriend ben met de chauffeurs. "
Wil je vanaf vandaag een rallyauto besturen?
"Nee, ik weet dat ik niet meer snel ben. Ik ben nu 68 jaar oud. Maar terug in 2006, voor het eerst sinds 13, zat ik weer in een rallyauto en werden we tweede. En zelfs ik was erg verrast hoe sterk we waren. "
Jammer dat ik helaas na een middag opnieuw moest rijden, maar het team had een geweldige rally en kreeg ook de prijs voor de auto met de beste originele staat. Ik zal deze onbeschrijfelijke ervaring niet zo snel vergeten. Bedankt Nissan. Bedankt Mike Kirkland.
Tekst en interview: Jasmin Müller Foto's: Bernd Schweickard, Stefan Deck