De geschiedenis van de automobielbouw, vooral de jongere, biedt talloze voorbeelden van elektrisch aangedreven driewielers. De doorbraak is tot nu toe geweigerd voor de voertuigcategorie. Retro design en sterke rijprestaties kunnen haar populairder maken.
SP-X / Keulen. Met het hernieuwde ontwaken van e-mobiliteit ervaart de eigenlijk bizarre en naar achteren kijkende driewielerauto een eigenzinnige renaissance. Een aantal start-ups hebben onlangs heel verschillende en soms vrij bizarre concepten gepresenteerd die een balans vinden tussen dynamiek, efficiëntie en gemiddelde batterijgroottes. Eigenlijk kan de driewieler de redder worden in termen van klimaatverandering. Het lijkt geen doorbraak. Met retro-charme en veel rijplezier kunnen de kansen op succes toenemen.
Als u op Google naar elektrische driewielers zoekt, vindt u een bijna ongelooflijk aantal voertuigen. In veel gevallen zijn dit eenmalige stukken met een handkarakter of zelfs computertekeningen die innovatieve concepten beloven, maar die, na krachtige aankondigingen, meestal weinig concreet volgen.
Maar lang niet alle elektrische driewielerconcepten zijn of waren pijpenbrekers. Al in de jaren tachtig werd het gekozen als een hulpbronnenbesparende ecomobiel voor een nieuwe stedelijke mobiliteit. Als je de Sinclair C1980 negeert, die meer een fiets was dan een auto, was het de City EL en later de Twike die begon als klimaatspaarders toen het fenomeen van klimaatverandering nog ver weg leek.
De pionier was het elektrische lichtvoertuig CityEL van het Deense bedrijf EL-Trans. Het energiezuinige voertuig, dat slechts ongeveer 200 kilogram weegt, werd in 1987 gelanceerd. Het idee: vooral forenzen rijden meestal alleen korte afstanden in hun grote auto's, die een onevenredige hoeveelheid energie per persoon-kilometer verbruiken. De CityEL, die net iets meer dan 60 km / u snel is, zorgt voor een aanzienlijk betere energiebalans als woon-werkvoertuig. Ondanks deze voordelen was de driewieler met een gesloten cabine niet bijzonder succesvol in zijn 30-jarige geschiedenis. Na verschillende eigendomsveranderingen is het bedrijf Krabatt sinds enkele jaren verantwoordelijk voor de bouw en verkoop van de CityEL, maar de activiteiten rondom het project lijken in slaap te zijn gevallen.
De Twike, die sinds 1995 in serieproductie is, heeft een vergelijkbare voertuigfilosofie en een even bewogen geschiedenis meegemaakt, vergelijkbaar met de hedendaagse elektrische fietsen, combineert hij een batterij-elektrische aandrijving met een pedaalaandrijving. De tweezitter driewieler zal waarschijnlijk nog steeds in zeer kleine hoeveelheden worden geproduceerd door het Hessische bedrijf Fine Automobile, dat 5 jaar geleden een moderne en aanzienlijk snellere Twike aankondigde. Tot nu toe is er niets concreet op straat gebracht. Zoals bij veel vergelijkbare start-upprojecten, kan de ontwikkeling en / of het zoeken naar investeerders lang duren.
Rond dezelfde tijd als de Twike werd de elektrische auto Sam van het Zwitserse bedrijf Cree AG gelanceerd. Dit was een licht voertuig met een krachtige elektrische aandrijving van 15 kW / 20 PS, waaraan moet worden voldaan met 100 kWh energie over 5 kilometer. Ter vergelijking: een Renault Twizy heeft ongeveer 6 kWh nodig. Hoewel een paar dozijn prototypes van Sam zijn gemaakt, is het project nooit echt van de grond gekomen. Tussen 2009 en 2014 heeft het Poolse bedrijf Impact Automotive Technologies een gemoderniseerde versie van de Sam geproduceerd. In de tussentijd is de nieuwsgierig ontworpen driewieler echter stil geworden.
Het Aptera-project van het Californische bedrijf Aptera Motors, dat in 2007 van start ging, eindigde ook in een doodlopende straat. In tegenstelling tot de City-EL of Twike, moet het bijzonder windzachte, energiezuinige voertuig bijna volwassen rijprestaties bieden. Minder dan 100 seconden werden uitgeroepen voor de 10 km / u-sprint. Er was ook een topsnelheid van 137 km / u. Het bereik moet 160 kilometer zijn. Aanvankelijk werd een richtprijs van ten minste $ 25.000 beoogd en waarschijnlijk werd een groot aantal aanbetalingen ontvangen. In 2011 volgde echter een faillissement. Zelfs achter een in 2013 aangekondigde comeback was er weinig meer dan hete lucht.
Meer recent werden projecten met drie wielen aangekondigd en na enige tijd opnieuw begraven. Het traditionele Engelse merk Morgan trok veel aandacht met zijn driewieler EV3. Serieproductie werd aangekondigd voor 2016 in 2018, maar toen werd het project eind 2018 officieel stopgezet. Reden: problemen met Frazier-Nash, de ontwikkelingspartner die verantwoordelijk is voor de rit. Het valt nog te bezien of Morgan een tweede poging zal doen voor dit veelbelovende project. Maar het zal zeker wat tijd kosten voor een nieuwe start. Met het einde van EV3 werd aangekondigd dat de aanbetalingen voor de ongeveer 100 pre-orders zouden worden terugbetaald.
De EV3 van Morgan trok bijzondere aandacht met zijn retro-charme. Twee jongere driewielerprojecten met zeer verschillende accenten willen ook van dit effect profiteren. Aan de ene kant is er de aangekondigde heropleving van de BMW Isetta in de vorm van de Microlino. Het is een elektrisch lichtvoertuig voor stadsverkeer, maar minder de kleine CO2-voetafdruk dan de geweldige uitstraling als een stimulans om te kopen. Het veelbelovende project is echter onlangs tot stilstand gekomen. De bedrijven die betrokken zijn bij Microlino, Artega en Micro Mobility Systems AG gaan hun eigen weg en zullen, volgens de huidige status, volgend jaar alleen grotendeels vergelijkbare voertuigen op de markt brengen, de Artega-versie genaamd Karolino.
De Nobe 100, bedacht en ontwikkeld in Estland, straalt nog meer retro-fascinatie uit dan de moderne Isetta. Het is een bijzonder elegant uiterlijk dat werd versierd met verschillende ontwerpcitaten uit de jaren 50 en 60. De aandrijving is ook indrukwekkend, omdat op alle drie de wielen kleine hubmotoren met een vermogen van 15 kW / 20 PK worden gebruikt. De mini-mobile moet in 5,9 seconden van stilstand naar 100 km / u sprinten en een maximum van 130 km / u bereiken. Een bereik van 210 en 260 kilometer is beloofd voor de batterij, die in twee uur kan worden opgeladen. Het project lijkt vorm te krijgen. In Estland heeft de kleine Stromer al goedkeuring gekregen voor het wegverkeer. Het bedrijf is van plan om in 2020 met de productie te beginnen. Naast een hardtop zijn er een converteerbare versie en twee prestatieniveaus gepland. De prijzen moeten beginnen bij 37.000 euro.
Het valt nog te bezien of dit zal werken in 2020 in het geval van de Nobe. In de scene van fabrikanten van elektrische driewielers zijn er nog steeds een aantal huidige voorbeelden van aankondigingen voor serieproductie die steeds verder zijn uitgesteld. Dit geldt onder andere voor het nogal ambitieuze solo-driewielerproject van het Canadese bedrijf Electra Meccanica. De start was eigenlijk gepland voor 2017. Tot nu toe zijn enkele tientallen prototypes gebouwd van de economische eenzitter met moderne optica. Volgens de laatste informatie wordt de Solo vanaf 2020 in massaproductie in China. In de komende drie jaar zullen tot 75.000 voertuigen worden gebouwd, die voornamelijk in Noord-Amerika te vinden zijn.
Andere elektrische driewielerprojecten zijn aangekondigd door onder meer de Amerikaanse bedrijven Sondors, Ampere Motors en Vanderhall. In alle drie gevallen zijn dit sterke en snelle voertuigen die, in tegenstelling tot CityEL of Twike, puristisch rijplezier beloven. De Sondors-driewieler, aangekondigd voor slechts $ 10.000, zou bijvoorbeeld de sprint van 100 km / u in slechts 6 seconden moeten doen. Maar zelfs sterke rijprestaties en lage prijzen zullen de elektrische driewieler waarschijnlijk niet helpen om een grote doorbraak te maken. Maar de kans is niet erg dat sommigen van hen zich sterker dan voorheen zullen vestigen als een cool alternatief voor de Teslas, ID's en E-Trons.