Zachte duinen zover het oog reikt, een droge palmboom hier en daar en een paar gazellen die er tussen draven - op het eerste gezicht lijkt de woestijn een uur ten zuiden van Dubai een oase van stilte. En het lijkt op niets en niemand kan deze rust verstoren. Tot de brandende zon plotseling donker wordt achter een wolk van zand en stof en de grond onder de voeten begint te trillen: Showtime voor Nasser Al-Attiyah en de woestijnzoon uit het emiraat Qatar kan niet worden geschonden.
Drie maanden nadat hij de legendarische Dakar Rally won met zijn Mini All4 Racing - bijna moet je het nog een keer zeggen - vroeg hij om een afkoeling in het hete woestijnzand en liet hij zijn raceauto door de duinen vliegen waar je bang voor en bezorgd over was. Vooral als u naast de bestuurder in een bankschroef zit en de wereld buiten ziet alsof u vanuit de trommel van een wasmachine in een volledige wascyclus bent.
Terwijl de normale Mini Countryman speciaal is gemaakt voor de jungle van de grote stad, zit Nasser in een op maat gemaakte raceauto die weinig meer gemeen heeft met het productiemodel dan de koplampen, deurgrepen en het merklogo: op het platform van een X3 heeft het een erfenis van miljarden en BMW-partner Sven Quandt leidde Team X-Raid samen met BMW en Magna in Graz voor ongeveer 800.000 euro elk, bouwde een soort monster mini binnen drie weken na handmatig werk, waarna de Countryman eruit ziet als een speelgoedauto: 22 centimeter langer, 21 Centimeter breder en 45 centimeter hoger dan het origineel, dempt het elke kritiek op de knuffelbaan in Beieren met een gasstoot.
Er is tenslotte geen geavanceerde tweetiter-turbo met een luie 218 pk zoals in de John Cooper Works. Onder de motorkap bevindt zich de drie-liter zescilinder diesel van M GmbH, die in de racewagen ongeveer 320 pk produceert en binnenkort met 800 Nm begint te werken. Zelfs als de vertaling van de race-versnellingsbak op vol gas niet veel meer dan 180 km / u oplevert, is dit een indrukwekkende ervaring - niet in het minst omdat de uitlaat direct onder de passagier eindigt en de ontwikkelaars zich geen zorgen hoefden te maken over kleine problemen als normen voor geluidsbescherming.
De Mini is in carbon gebakken en heeft geen onnodige franje aan boord. Het feit dat de auto nog steeds minder dan twee ton weegt, is te wijten aan de rallyregelgeving - en natuurlijk de binnenkort 300 liter brandstof in de tank achter de stoelen en de drie reservewielen die achter en onder de vloer van de auto zijn opgeborgen. Want zelfs als de rallyrijders worden vergezeld door een heel serviceteam en het X-Raid-team met meer dan 50 voertuigen per jaar naar de Dakar reist, moeten de rijders op de rallytrappen hun auto's weer op gang brengen. "We hebben geen vijf minuten nodig om een band te verwisselen, en we vervangen zelfs een koppeling in een kwartier," zegt Nasser, willens en wetend wijzend op de gereedschapsbatterij in de deur van de copiloot terwijl hij met een ondeugende grijns naar het volgende duinwapen snelt. duik in een andere vallei en geniet ten volle van de 25 centimeter bewegingsvrijheid van het rallychassis. ,
Nasser speelt zijn slechte spel met zijn Mini en mij gedurende twee of drie rondes, martelt ons met meterslange sprongen, duikt in duinvalleien en met een loopschil dat het gewoon de planken raakt en me vragend blijft aankijken, waar hij nu heen moet. Tenslotte ben ik vandaag de co-piloot en hij verwacht zijn instructies. Ik had het routeboek eigenlijk al van tevoren bestudeerd en had zelfs een professional me uitleggen wat de vele gekleurde markeringen betekenen, die in de loop van het lange nachtwerk de biljetten in een soort kleurboek veranderen. Maar terwijl de passagier van Nasser op de Dakar de hele dag moeiteloos de commando's ratelde en hem over enkele honderden kilometers leidde, verloor ik het overzicht na twee minuten en verloor toen mijn lagers.
Hoe kun je je weg vinden in deze enorme zandbak, waarin alle contouren vervagen als de zon rechtop staat? "GPS, reiscomputer, kilometerteller, kompas," zegt Nasser met een glimlach. "Grapkoekje," wil je boos naar hem slingeren. “Rijd dan op een manier dat je ook de batterij van de instrumenten kunt aflezen, die de monteurs snel in het dashboard voor me vasthingen. Of kies je eigen manier. Ik denk dat je hier alle zandkorrels persoonlijk kent. '
Maar natuurlijk slik je je woede in, zet je een slecht gezicht op je slechte spel en hoop je dat er ooit een einde komt aan deze helse rit. Hij ook. Maar anders dan verwacht. Omdat op een gegeven moment Nasser midden in de woestijn stopt en vraagt om van rol te veranderen. Hij laat niet zien of hij genoeg heeft gehad van mijn ellendige aankondigingen of dat hij vandaag vrijgevig is. Maar plotseling bevind ik me achter het stuur, schakel de eerste versnelling in en start mijn eigen dessert Storm.
"Gas, gas, gas", het knettert uit de luidspreker in de helm, want snelheid is alles in de woestijn. Als de auto te langzaam wordt, zinken de brede rubberen rollen te diep in het zand en loopt de auto onvermijdelijk vast. Hoe sneller je daartegen ingaat, hoe meer ontspannen de Countryman over de duinwapens surft. Hij reageert een beetje vertraagd op het zachte oppervlak en houdt niet van schokkerige richtingsveranderingen. Maar als je dit ter harte neemt, zul je met een glimlach door de duinen drijven en op een gegeven moment voel je je als een snowboarder in diepe sneeuw - alleen dat na een paar kilometer je jas letterlijk zal koken.
Dus stap ik nog harder op het slanke pedaal in de veel te smalle voetruimte en houd ik de snelheid tussen 2 en 500 toeren lekker. We rijden, 3, 000, 80, tussen de digitale snelheidsmeter toont zelfs 100 km / u en ik kan langzaam begrijpen waarom Nasser al stiekem wist na de eerste woestijnrit in de Toyota van zijn vader dat hij ooit een rallyrijder zou worden. Omdat met elke meter de grijns op mijn gezicht breder wordt en hoe sneller het mini-monster door het zand ploegt, hoe meer ik me voel als de koning van de woestijn. Laurence uit Arabia? Generaal Norman A. Schwarzkopf? Dat ik niet lach!
Bij elke gasstoot stijgt de temperatuur in de koolstofkast echter weer een paar graden. Zelfs als er daadwerkelijk een airconditioningsysteem is en een zacht briesje smelt uit de open slangen op de niet beklede hemelbekleding, duurt het zeker slechts vijf minuten, dan zijn we klaar. De hete lucht, het kokende zweet en het zand overal - na een uur in de heetste mini ooit, voel je je als een gepaneerde schnitzel in de friteuse en kun je niet wachten tot deze helse rit eindigt. Ik wil geen trofee of laurier, en ik wil zelfs de handdruk van Nasser niet, die uiteindelijk doet alsof hij redelijk gelukkig met me is. Maar er is nog maar één gedachte in mij over: "Een koninkrijk voor een douche."
Auteur: Benjamin Bessinger / SP-X