De stationsleider in zijn mooie uniform waarschuwt beleefd maar zeker om zich te haasten. Onmiddellijk komt de koerier van Sheffield Park naar East Grinstead in volle vaart. Dus, dames en heren, allemaal aan boord van 1 boord van deze grappige kleine loc. De Bluebell Railway in het westelijke graafschap Surrey is een van de vele particuliere initiatieven die de gouden eeuw van de spoorwegen liefdevol koestert. Maar op deze dag heeft ze een speciale gast op haar weg om te bezoeken: de Smart Forrail. Geïnteresseerde klanten zoeken deze variant echter tevergeefs in de brochures. Omdat deze typische vertegenwoordiger van de nieuwe vierdeursgeneratie niet op standaard racebanden staat, maar op op maat gemaakte spoorwielen.
Wanneer German Engineering Britse whimsy ontmoet, ontstaat soms een volledig onverwachte verscheidenheid aan mobiliteit. Samen met Smart kwamen de specialisten van Interfleet, een Brits bedrijf voor spoorwegtechnologie, op het idee om van een Smart een volledig functionele trein te maken die door de autoriteiten is goedgekeurd. Doorgaans hebben de ingenieurs van Interfleet te maken met diesellocomotieven die 70-ton wegen en waarvan de motoren vermogen halen uit 16-liters verplaatsing. De Smart Forfour, aan de andere kant, is natuurlijk een rail vlo met zijn bijna 1.000 kubieke en een ton gewicht.
Het moederbedrijf van Smart had al ervaring opgedaan met zo'n stunt. In "Octopussy" (1983) schakelde James Bond over van de weg naar het spoor in een Mercedes-Benz 250 SE terwijl hij op jacht was naar een superschurk. “Eigenlijk was dat niet mogelijk geweest”, legt de ingenieur uit. "Bij normaal sturen zou de auto onmiddellijk van de baan zijn gesprongen." Zo was de besturing op de Forfour geblokkeerd en waren er ook stutten aan de assen gelast om eventueel sturen te voorkomen. Het duurde zes maanden voordat de uitvinders van de Forrail een set stalen wielen ontwikkelden voor gebruik op rails. Met een diameter van 22 inch en een gewicht van 80 kilo per wiel kreeg de Forrail ook extra gewicht voor de onbekende ondergrond.
Het Horsted Keynes-station ziet eruit alsof je in de jaren twintig bent aangekomen na een reis terug in de tijd. Op het keurige platform bloeien wilde rozen, vintage koffers wachten erop opgeborgen te worden door de bediende en er hangt reclame uit die tijd aan de muren. Fans van de Britse aristocratische serie "Downton Abbey" zouden Horsted Keynes "Downton" herkennen. En, legt de stationschef trots uit, de Zweinsteinexpress stopte hier ook om Harry Potter naar kostschool te brengen.
Wat de Forrail doet, heeft echter minder met magie te maken dan met technologie die zijn spelinstinct mag waarmaken. Je ontsteekt, koppelt en - zonder stoom of een fluitje - de Forrail begint langzaam. Zwabische ingenieurs zouden zeker een of twee suggesties hebben voor demping en chassis. Maar de Forrail is als het ware ook een prototype. Helaas komt na een paar honderd meter de volgende halte in zicht. Gasten moeten bij de overweg slim van de rail stappen, want het platform is bijna net zo hoog als de auto zelf, de Forrail zal waarschijnlijk niet beschikbaar zijn als toekomstig model voor toekomstig privévervoer of zelfs voor autonoom rijden op rails. Het wordt binnenkort weer rijklaar gemaakt. Maar mocht er ooit een Harry Potter-film gepland worden, dan kon hij de trein niet nemen ... hij is tenslotte oud genoeg om een rijbewijs te hebben.
Auteur: Alexandra Felts / SP-X
