Autoracen is voor toeschouwers doorgaans een tamelijk passieve aangelegenheid. Tenzij we het hebben over de 24 uur van Le Mans. Daar is de belevenisdichtheid voor bezoekers bijna net zo groot als voor de chauffeurs - vooral als je in een Ford GT naar de Sarthe vertrekt.
Er zijn absoluut betere auto's voor deze ring. Ja, op de Nürburgring voelt hij zich graag thuis, in Laguna Seca of in Spa. Maar voor de ring van Keulen en zijn permanente bouwplaatsen is de Ford GT zeker niet gemaakt. Maar het leven is geen verzoekconcert, zelfs niet in een supersportwagen en soms moet je jezelf kunnen dwingen - vooral als het hogere doelen dient. En welk doel kan hoger zijn voor een Ford GT dan het circuit van Le Mans? De legende van de eerste en enige Detroit-sportwagen werd hier geboren op het circuit van Sarthe, toen het origineel 1966 op de eerste drie plaatsen plaatste en Ferrari in de billen schopte, evenals Henry Ford barstende overnameonderhandelingen blijkbaar noodzakelijk geacht. Ook rechtvaardigt de wedergeboorte van de recente editie de Amerikanen met het eeuwfeest van de overwinning en is het de 50 geworden. De verjaardag van de triomf herstelde onmiddellijk. En bovendien, na ten minste vier races op rij, neemt de fabriek dit jaar afscheid van de 24-uren en laat het veld van 2020 over aan de klantenteams die voor een GT hebben gekozen. Dus als een missie een beetje moeite waard is achter het stuur, dan deze.
Bovendien duren zelfs de bouwplaatsen op de Kölner Ring niet eeuwig en voor de eerste en enige keer op deze tour terug naar de roots is er zelfs gratis reizen op de A4 naar Aken. Dus open je ogen en ga aan de slag! En slechts milliseconden na de kickdown ervaar je een versnelling die een ruimtereiziger niet spectaculairder kan ervaren.
De drijvende kracht is een 3,5 liter grote V6-motor, die ongewoon stil is voor een supersportwagen, maar des te meer kracht en passie biedt. Het is niet voor niets dat de superchargers, die worden geventileerd door machtige ventilatoren, de zes cilinders iets meer indrukken dan 650 PS en mobiliseren net onder 750 Nm, die verrassend wrijvend op de weg wordt vergrendeld door de brede rollen aan de achterkant. Omdat de GT noch de wind, noch de schaal veel weerstand te bieden heeft, valt het Tempo 100-merkteken al na slechts 2,8 seconden en als de moed niet op de weg vertrekt, versnelt de GT dan niets u niets meer op alleen 350 km / h. Tot nu toe was geen andere rijklaar Ford zo snel.
Maar ten eerste duurt het plezier maar kort en ten tweede is de snelweg sowieso niet de juiste route voor de GT. Ook al moet je de GT hier niet als Gran Turismo vertalen, de langeafstandsracer hoort op de landweg. Niet in de laatste plaats omdat je niet zo ver buiten de toegestane grenzen hoeft te gaan als je een beetje spanning wilt.
Dus vanaf de goed ontwikkelde snelweg en de kronkelende zijwegen, die door eenzame velden en schaarse bossen naar het zuidwesten leiden. Daar kan de GT echt laten zien wat erin zit. Het is niet voor niets dat hij bijna opzwelt met de weg, zijn spoor dwaas maakt, elke korte rechte tot tussentijdse sprint gebruikt en vertragingen met de keramische remmen en de enorme luchtrem van de machtige spoiler voor de bochten zo ironisch dat de middelpuntvliedende kracht bijna de ogen uit de schedel drives. Waarom is het in godsnaam slechts 700-kilometers van Keulen naar Le Mans?
Hoewel de GT speciaal is ontwikkeld voor langeafstandsraces. Maar daarom is hij nog steeds geen auto voor lange afstanden. Integendeel: in elk detail zie je de superatleet dat hij alleen moeizaam in het korset van het dagelijks leven en de jungle van de overheid werd gedrukt om op de een of andere manier een straatlegaal te krijgen. Omdat het begint met het ellendige overzicht, vooral achteruit, gaat het verder met een infotainment dat moeilijk zou zijn voor een kleine auto van 15.000 Euro, in een luxe speelgoed voor de 40fachen-prijs maar een grap, en het eindigt met wat je niet doet eenmaal met de grootste welwillendheid kan "koffer" worden genoemd. Omdat het compartiment achter de motor een magere elf liter doorslikt en eigenlijk wordt overweldigd met één, twee jassen. En het archief onder de bestuurdersstoel zit vol met een portemonnee die beter gevuld is als u uw brandstof contant betaalt. Een supercar is tenslotte geen liefhebber van eten.
Maar heb je daar last van tijdens deze roadtrip? Helemaal niet. Integendeel, u kunt zelfs trots de toilettas van de passagier achter uw eigen hoofdsteun dragen en handbagage in de beenruimte van de passagier. En men klaagt niet over het feit dat de harde zitschalen direct versmolten met het koolstoflichaam en de instelling daarom nogal bescheiden. Omdat je voor deze tekortkomingen wordt beloond met geweldige ervaringen, alleen duimen en afgeplatte mobiele telefoons ziet, je voelt bij elke tussensprint zoals de jonge Steve McQueen en ten laatste, als je de congestie op de snelwegring bij de ingang van Parijs onder de knie hebt, mag je zich een held voelen. Het zelfvertrouwen wordt zo groot dat het zelfs een ereronde duurt vóór het gevecht met de ondergrondse garage van het hotel: eenmaal Triumphal Arch, Champs d'Elysees en de Eiffeltoren alstublieft - zoveel tijd moet zijn.
De tweede etappe op de dag na Le Mans is kort maar intens. En vooral, je rijdt ze niet alleen. Hoe dichter je bij de race komt, hoe groter de dichtheid van supercars. Vooral uit Engeland komt de overgrote meerderheid van de fans alleen en zijn niet slecht voor een reis naar Le Mans in Bentley of Ferrari. Integendeel: het netwerk zit vol met de "perfecte route" voor de aankomst op dit enorme spektakel en ten laatste wanneer de rijke speeders op de avond voor de grote race met hun luxueuze atleten naast Golf GTI en Focus RS op een weide naast de baan hun tent Ze worden grote jongens die een gepassioneerd PS-feest vieren zonder arrogantie te staan.
Maar hoe moeilijk het ook is qua stemming en temperaturen, het is de moeite waard om nuchter te blijven, tenminste tot de ochtend voor de race. Omdat zolang het grootste deel van het nummer voor iedereen toegankelijk is. En hoe later de avond, hoe helderder het verkeer en hoe minder attent de gendarmerie. Geen wonder dus dat het om drie uur 's ochtends op Le Mans luid wordt en de Ford GT ook weer schreeuwt. Omdat je maar eenmaal op volle kracht op het rechte stuk van de Mulsanne hebt gereden, kwam je echt in Le Mans en de GT terug naar zijn wortels. En de herinnering aan de Keulen-ring is al lang weggewassen door adrenaline uit de hersenen.