Met enige verrassing hebben we al gerapporteerd over de Salon in Parijs. Dus waar ze gewoon conventionele modellen verkopen met conventionele motoren en beheersbare technologie - wat krijg je eigenlijk als klant?
En nu bedoelen we, afgezien van volledig uitgeruste pers-testauto's, sterk gesubsidieerde bedrijfshuurberekeningen, maar: echte auto's, betaald met echt geld.
Er zou zijn: Nissan Micra, Suzuki Ignis, Opel Karl Rocks en Citroën C3. Alle vissen in de haaientank voor minder dan 15.000 euro, iedereen wil een beetje levensstijl, een beetje show en een zeker verschil voor de inrichting bieden.
Bij nader inzien valt de stopverf echter uit uw bril.
De materialen die nu daar worden gebruikt, zijn sprakeloos. We zijn nu echt geen grote fetisjisten, maar als een volledig achterportier is gemaakt van een geperst stuk hard plastic? We hebben het helemaal niet over aanrakingskwaliteit, gevoel, geur en geluid. Alleen naar dit soort moeten kijken is een belediging - ook (en vooral!) Voor 15.000 euro.
Een beetje kleur, een beetje stof, misschien zelfs een beetje ontwerp? Natuurlijk kost het geld. Maar is de klant het niet waard? Moet je de winst echt zodanig optimaliseren dat de look op het eerste gezicht 'cool' is, maar op het tweede moment een totale ramp blijkt te zijn? Natuurlijk, hoe vaak rijden we met passagiers, die vaak achter in hun eigen auto zitten - dit zijn allemaal argumenten. En de fabrikant gebruikt ze om de prijs schaamteloos hoog te houden zonder enige tegenwaarde te bieden.
In het verleden - en we menen het serieus - is dit nooit eerder gebeurd. Alleen omdat er geen mogelijkheid was om zulke grote spuitgegoten / kunststof vormdelen in één stuk in vrije vorm te produceren. In die tijd was er misschien een beetje kaal metaal te zien, maar het was tenminste: variatie, kleurrijk, gelukkig. Als u de handgreep van de achterdeur in de Ignis twee of drie keer sluit, krijgt u geen vuil uit de witte (!) Kunststof met open poriën. Het belangrijkste is echter dat de coffee-to-go-mok op maat is gesneden.
En ja, Karl en Ignis kunnen concurreren in een echt competitief segment, we hadden met name verwacht dat de nieuwe Micra beter in staat zou zijn. Van buitenaf is hij een zeer succesvolle worp, de bestuurderspositie is ook echt goed. Fijn stuurwiel, goede ergonomie en aantrekkelijke materialen aan de voorkant. Alleen achteraan dezelfde catastrofe als in een Dongfeng. 
De prettige uitzondering - en dus eigenlijk ons grootste beurshoogtepunt - was de C3 van Citroën. Je moet het zien als een smakeloze cactus die alle ingenieuze ideeën van zijn grote broer heeft verpakt in een massa-compatibele look. Alles klopt hier echt: mooi van buiten, duizend keer te combineren in de wildste kleuren. Binnenin met fijne bekledingsstoffen (en een grote selectie daarvan), goed doordacht dashboard en aandachtige details. Maar bovenal een goed design en aantrekkelijk materiaal.
Kortom: de Citroën C3 is gewoon met liefde gemaakt.
Dit kenmerk ontbreekt volledig bij de andere fabrikanten. De roebel moet rollen, anders telt weinig. Alleen dom als de klant op een gegeven moment moe is om simpelweg geld uit zijn zak te halen voor een leuk briefje, maar dan moet afdalen in de harde (plastic) realiteit.
Een beetje plezier in de auto, is het echt zo moeilijk?
