VS: Coast2coast in de Mercedes-Benz E-Klasse
Op pad in Drive Pilot Habitat
Om een land te begrijpen, moet je het reizen. Om een auto te begrijpen, moet je ermee rijden. Tot nu toe zo simpel. De nieuwe Ik ken de E-Klasse al. Dit was de internationale première voor journalisten, daarna rijden de stationwagen en de collega's momenteel met de AMG-hamer van de E-Klasse. Maar persevenementen zijn strak getimede ervaringen. Om zo'n "full spec" E-Klasse echt te "ervaren" - nogal moeilijk. En ook om alle motoren te testen. Je komt liever in de verleiding om naar de E43 en AMG te gaan.
Onder het oppervlak
In de Verenigde Staten is de situatie vergelijkbaar. Een land dat fascineert. Ik weet het eigenlijk ook. Maar gewoon oppervlakkig. En momenteel raakt het land mij persoonlijk. Wat gebeurt daar Wat denken mensen als je de hippe steden aan de oost- en westkust niet bezoekt? Toen de vraag opkwam of ik de nieuwe E-Klasse van Miami naar Los Angeles wilde brengen, was mijn antwoord duidelijk voordat de vraag werd gesloten. Ja, ik wil. Zo onnadenkend en toch duidelijk was waarschijnlijk alleen nog steeds mijn antwoord voor de registrar.
En deze keer was er geen AMG beschikbaar. Geen G63, geen SL63, zelfs geen fijne S-Klasse 550. Nee, het moet een E300 4matic zijn, in accountant grijs, of zoals de Mercedes-Benz-experts het noemen, in diamantzilver. Met een viercilinder. In de VS. Door de VS. De geladen "300er" viercilinder en de Mercedes vierwielaandrijving inclusief 9-speed automatische transmissie zijn in deze combinatie niet beschikbaar in de rest van Duitsland. Sowieso spannende keuze. Veel spannender was echter de vraag hoe de rijpiloot zou verslaan. Is de tijd rijp voor niveau 2 op de 5-niveaus voor autonoom rijden?
Caribisch kleurrijk omgevingslicht
De VS heeft meerdere lagen. Zoals de uitrustingscatalogi van de Mercedes-Benz Configurator. De start in Miami is een kleurrijke ervaring. Een grillig Caribisch gevoel vermengt zich met de aanwezigheid van senioren en wintervluchtelingen van over de hele wereld. De eerste mijlen gaan voorbij terwijl u verdwaalt in de configuratie-opties van de business sedan. Waar was de sfeerverlichting weer? Vervloekt? Welke van de 64-kleuren past bij Miami?
De Drive-Pilot wordt geactiveerd bij aanvang van de rit. Onzekerheid. Ten eerste. Je kent het TESLA-fiasco. Maar het is gewoon geen “automatische piloot”, zoals de anderen het noemen, het is en blijft een hulpsysteem op de Niveau 2. Dus voor de navigatie probeer ik het liefst de spraakherkenning uit zodat mijn ogen op de weg blijven en "schrijven" op de draai-drukknop kan werken, maar zo intuïtief is het niet. En hoe dan ook - waar moest je ook weer aan denken met de Amerikaanse adressen? Eerst het huisnummer? Dan de straat? Was de bestemming van de dagetappe nu "Zuid" of "Noord"? Het commandosysteem maakt het niet uit. Het accepteert welwillend mijn Amerikaanse jargon. Zoeken via spraakherkenning? Een zegen. De resultaten, 99.9% to the point. Dit is hoe het moet werken met “assisteren”. Help, niet irriteren.
De ogen worden niet moe, de rijpiloot niet
Na 250 mijl bandenogen. De indrukken langs de kust van Florida zijn bedwelmend. De zee, Strandverläufe en altijd dezelfde kleine stadjes. Hier een tankstation van de keten A, er is een fastfoodrestaurant van de keten B en daar weer een winkel van keten C. Al op de eerste dag wordt duidelijk: de VS houden van eeuwig even gestructureerde processequenties. De VS, het land van ketens en systeemgastronomie. Maar daar heb je het mis, toch? De 300er maakt in elk geval niet uit. Hij duwt ons terwijl zijn viercilinder onder 2.000-revoluties in 9.Gang tegen zichzelf bromt, met verrassende efficiëntie naar het doel van de dag. Niet erotisch, het geluid, maar efficiënt in de rit.
Ja, koude start is niet zijn ding. Moeten we benzine tanken of geen diesel? Terwijl we naar het westen gaan, de eerste dag dat we langs de oostkust naar het noorden gaan, rijst de vraag voor het eerst. De 300 kan zichzelf presenteren als een wonder van efficiëntie, maar daarvoor is de verwennerij van het ruisbeeld vereist. In het begin dacht ik nog steeds, omdat de riser zou worden gescheurd.
Efficiënt, maar ruw
De kilometers kloppen. Het verbruik daalt tot net onder 32 mpg. Bij het omzetten in de telefoon klapt de kaak naar beneden.
Het landschap verandert voor het eerst wanneer we Texas bereiken en de Gulf Coast verlaten. Het bijna tropische beeld wordt wat kaler. Mensen veranderen. De auto's waarmee we de snelweg delen, zijn aan het transformeren. SUV's en limousines worden pick-uptrucks. Niet deze "kleine dingen". De groten. Met dubbele banden en grove roetpluimen bij accelereren. Fijnstof- en NOx-emissies? De problemen van de ander. Zoals het sowieso langzaamaan steeds meer over “de ander” gaat.
Voor de eerste 1.000 mijl is de rijpiloot een beste vriend geworden. Geen interstate passeert zonder de waakzaamheid en assistentie van de aandrijfpiloot te gebruiken. Het waarschuwt je voor vrachtwagens die onaangekondigd van rijstrook veranderen, het houdt je veilig op je rijstrook terwijl je naar nieuwe muziek zoekt op satellietradio tussen stations 85 en 179. En natuurlijk ontspant het je houding. De handen meer ontspannen op het stuur, gemakkelijke geleiding, de rechtervoet ontspannen in de voetenruimte, weg van het gaspedaal. Deze E-Klasse geeft je dus de vrijheid om je gedachten te laten afdwalen. Laat je ogen over de horizon dwalen. Verwerk de indrukken mentaal. Van het subtropische klimaat van Florida tot het droge landschap van Texas in het noorden, richting de bossen en uitgestrekte bergen. Colorado is het meest verrassend. De beklimmingen brengen de viercilinder-turbo tot meer dan 4.000 meter hoogte. Nu, ja nu, zou de E400 de gemakkelijke keuze zijn. Of een 350 diesel? Maar de VS begrijpen diesel niet meer. Tenminste niet als hij zonder roetwolken kan rondkomen. Een diesel zonder roetwolken - en in het algemeen een diesel, ja, maar alleen een vrachtwagenrit. Soms kom je er niet uit als je je hoofd schudt. Er is gelukzalige overeenstemming en onbetrouwbare liefde voor het verleden met de motoren, maar wee, je vraagt om wentelteefjes of koffie, er zijn meer varianten van beide dan je eigen cholesterolgehalte of de maagklier. Texas, New Mexico en Colorado zijn zo totaal verschillend van de vakantieplekken aan de oost- en westkust. Niet dat mensen niet vriendelijk zijn. Tijdens de hele reis hebben we geen persoon ontmoet die niet vriendelijk was. Maar het is anders. Het Midwesten gelooft. En soms geloof je zelfs de onverstaanbare belofte van een verleider met oranje huid en vreemd hoofdhaar.
adembenemend
Het veeleisende landschap van Colorado met zijn ijle lucht is niet alleen adembenemend. Ook het verbruik van de E300 lijdt daaronder. 30 mpg is voorlopig geschiedenis. Zoals ik al zei, is het "juiste formaat" van de schijf een vraag met meerdere lagen. En soms is meer precies goed. Opmerking in de ringband: E-Klasse voor de volgende Amerikaanse roadtrip? Minstens als een 400 benzinemotor.
Filmachtergrond VS.
Colorado loopt voorop naar UTAH. Het land van de canyons. En opnieuw verandert de vegetatie volledig. Eindeloze snelwegen leiden naar de horizon. Mijl na mijl, rechtdoor. De snelheidslimiet is royaal ontworpen en verhoogt de waarschuwingsdrempel van het Comand-systeem. Ondertussen vinden de vingers blind voor het submenu voor de zitmassage. Na meer dan 2.800 mijlen is de favoriet hier duidelijk te vinden. De "Actieve Massage" wint. Het geluid van het "kleine" Burmester-systeem biedt het akoestische spektakel voor de verbluffende indrukken van de uitgestrektheid. Langzaam lijkt het allemaal een eindeloze intro voor een Roland Emmerich-film.
Aliens en wapens
Keer op keer de gedachten aan hoe het was als het niet de ster was die naar het westen reed, maar een rijtuig. Een paard. De eenzaamheid moet wreed zijn geweest. Het wilde Westen"? Geen simpele achtergrond, een symbool voor de eisen die onder de knie moesten worden. Een geschiedenis die mensen vormt, een verhaal dat verklaart waarom de 'Amerikanen' niet simpelweg 'Tweede Amendement”Kan weghalen. Er zouden buitenaardse wezens zijn in Nevada. Of in ieder geval een "buitenaardse snelweg". Zoals veel dingen in de VS, raak je snel verdwaald in toeristenvallen - maar buiten de gebaande paden zul je altijd plaatsen vinden waar de fascinatie van de uitgestrektheid je van alle geluiden berooft.
Op de voorlaatste dag kwam de zonde op de proef. Las Vegas. Deze zee van lichten in de woestijn. Iedereen die "Vegas" bezoekt, moet dit met de auto doen. En hij zou 's avonds moeten aankomen. Vegas ligt in een dalbekken, lang voordat je aankomt glinstert de lucht oranje boven de woestijn. Na de eindeloze uitgestrektheid, de eenzaamheid, buiten - ziet het gekke Las Vegas er surrealistisch uit. Over de top. Te helder. Zoals sommige van de lichte kleuren van het omgevingslicht, zoals de volledige giek van de Burmester-faciliteit met overmatige vermoeidheid.
Vegas verlaten is net zo leuk als aankomen.
De woestijn lonkt voor de laatste keer. Zelfs na meer dan 3.300 mijl spelen de stoelen in de E-Klasse de perfecte gastheer. Waarom wil hij zo graag als wagenpark deelnemen aan de E-Klasse? Waarschijnlijk omdat ze, zelfs in de jongste generatie, haar klassieke deugden niet is vergeten. Oké, de route Ulm-München zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan voor dit besef. Maar nadat u zich hiervan over de hele breedte van het Noord-Amerikaanse continent heeft overtuigd - moet het nogmaals worden vermeld.
De zoutgeur van de westkust overlapt het geursysteem van de E-Klasse wanneer het doel zichtbaar wordt. De pier in Santa Monica, eindpunt van Route 66 door de VS. Einde van een reis die me aan het einde van de E-Klasse meer antwoorden gaf dan de VS.
Welkom in Drive Pilot Habitat Country, welkom in de VS.
De klassieke touring limousine, zelfs als een 300-serie, is de winnaar van het hart, niet de prestatie en niet het lawaai - maar als het gaat om de deugd van "aankomen", wint hij een duidelijk punt. Om de VS te begrijpen, moet ik daar waarschijnlijk op terugkomen. Volgende keer misschien volledig autonoom? Oostkust -> Westkust? Dat zou ook voor de "ster" een uitdaging moeten zijn.
