Het is een tijdje geleden dat het het laatste hoofdstuk was 328i toeren lezen. Waarom? Omdat de groene BMW me meerdere keren naar de rand van de waanzin dreef. Wat ging er minder over hem dan over mij, want: ik brak de gouden regel van het kopen van een auto.
Nooit, nooit echt, kun je de auto kopen die je wilt kopen. Omdat dat de grootste fout is die je kunt maken.
Je moet de beste auto kopen - en als wat u zoekt niet het beste is, vergeet het dan! Ik heb deze fout gemaakt. Het moest deze E36 zijn. Omdat de uitrusting, kleur, interieur en velgen precies overeenkwamen met de 328i waarin ik als kind meer dan een goede tijd had.
In deze romantische transfiguratie heb ik waarschijnlijk het grootste stuk schroot gekocht dat bij de wit-blauwe schroef past. Met het kleine maar subtiele verschil dat de mijne nog steeds niet rijdt. Dus: rijd gewoon met een gat van een vierkante meter in de ondergrond.
Maar first things first: we waren klaar om beide draagarmen naar voren te laten komen. Het ging allemaal relatief onschuldig. De wieldragers kwamen er mee van de auto omdat de ankerplaten van de remschijven als knäckebröd van de auto braken. Dus: eenmaal nieuw zijn beide voorwiellagers ook nieuw - hoewel de TÜV daar niet eens kritiek op had.
Daarnaast een setje verse schroeven, vetdopjes en andere kleine onderdelen bij de vriendelijke BMW dealer. Want waar je de ratel of sleutel ook plaatst: alles is rond. Ik heb eigenlijk nog nooit zo'n roestig afval gezien. Het toeren was beneden zo versleten als een auto alleen kan zijn als hij al weken in (!) Zout water heeft gestaan. Echt, het was absoluut geweldig.
Maar met een beetje geduld en een hete draad naar het deel van de tellers was toen op een bepaald moment licht aan het einde van de tunnel. Hoewel het niet noodzakelijkerwijs koel is, tijdens de week in de ijzel bij + 2 ° C elke nacht tot 23: 30 en later om onder de blote hemel in de tuin te schroeven. Hoe dan ook, in het begin was het een plan om een soort doe-het-zelfstudie te schrijven voor een low budget 200PS-kar. Wat een minachting. Zonder speciaal gereedschap en echt goed onderbouwde kennis van de auto zelf is dit project absoluut onbreekbaar.
Als voorbeeld alleen de remleidingen. De rubberen slangen waren natuurlijk zo poreus dat de adem van de beschermende werkplaats inademde. Alleen bij demontage weigerden de worpen zo koppig dat noch royaal WD40 gebruik noch de vlam enige verbetering zou hebben gebracht. Dus het moest worden gezaagd en ingesteld. Als je geen aandacht besteedt aan zorgvuldige netheid en precisie op het werk, verlies je uiteindelijk.
Mechanisch waren we op een gegeven moment aan het einde. En het moment waarop we de touring voor het eerst op de aangewezen wielen plaatsten, was er zoiets als anticipatie. Uiteindelijk werden de 17-M5-velgen in de wielkuip gepakt. Hoewel met de bandenmaat te groot, maar tenminste - we waren op de goede weg.
Tot het dorpelpaneel eraf ging. Wat eronder lag, was een blunder van de allerbeste soort. Iemand had de dorpel twee keer hersteld in de grijze dagen van de tour. Maar in plaats van de oorzaak te zoeken (schuifdakprocessen!), Werden platen er gewoon over gebakken. Als u ze echter zonder afvoergaten erin last, is het water aan het einde alleen hoger dan het al is.
Het resultaat: onze touring staat nu in de ondergrondse parkeergarage met royaal uitgesneden binnenste rockerpanelen, wachtend op het carrosseriewerk. Voor ons eindigt het project hier. Zonder hulp van buitenaf kan de 328 niet op gang komen.
Over het algemeen was het een les voor ons: wat leuk moest zijn, werd uiteindelijk een grote overlast. Elke aangeraakte hoek was slecht, een bestelling van reserveonderdelen werd tien en het einde is nog niet in zicht.
Natuurlijk is de 193PS-Reihensechser een groot plezier, vooral met een vers geschreven chassis en een slim instelbaar Schraubfahrwerk. Maar is hij het werk waard en vooral het geld? Ik ben bang van niet. Integendeel: absoluut niet.
Maar ik had het moeten weten. Omdat ik in het begin de ergste fout maakte.
