Het is waarschijnlijk geen groot geheim als ik zeg: ik ben een fan, een vriend, iemand die gelooft dat we elektrische auto's nodig hebben.
Elektrische auto's roepen echter nog veel vragen op.
De grootste vraag is: hoe haal je mensen uit hun oude gewoontes en hoe zorg je ervoor dat zelfs traditionalisten hun angst voor verandering overwinnen?
De problemen die tegenwoordig vaak bij elektrische auto’s worden gezien, zijn niet de aanschafprijs of de actieradius. Het is veel eenvoudiger: het is de angst om te moeten veranderen wat je gewend bent. En zo worden discussies over elektromobiliteit vaak louter discussies over emoties. Over de angst voor het onbekende. Gewoontes moeten doorbreken door stress. Mensen reageren meestal met afwijzing op verandering. Zolang een situatie “draaglijk” is, wil de meerderheid geen verandering. Er bestaat zoiets als een collectieve angst voor verandering.
bij de grootste Automobielblog, dat waarschijnlijk niet toevallig uit het land van het “recht op individueel vervoer” (VS) komt, is nu pas een oorlogsverklaring verschenen die bol staat van valse beweringen, verdraaide feiten en letterlijk riekt naar angst voor verandering.
Onder de titel “Amerika wil geen elektrisch” vertelt de auteur op een minder objectieve manier (net als ik) over wat hij zo irritante elektrische voertuigen vindt. Wat vooral stom is aan zijn tirade tegen elektromobiliteit is de zin: “Ze zijn een oplossing voor een probleem dat wij niet hebben."
Wow. Juist de VS kampt met de grootste problemen met de komende veranderingen. Hoewel automobilisten in met name de VS nog steeds worden gedreven om afhankelijker te worden van fossiele brandstoffen met relatief lage brandstofprijzen, is het juist in het land van de lange afstanden een ongelooflijke verandering die moet worden overwonnen.
In de VS is het bijna onmogelijk om buiten de grote steden zonder eigen vervoer te komen. De stedelijke structuur is te zeer aangepast aan de vervlechting van werk en leven met behulp van de eigen auto. Met name in deze situatie lijkt het de pure angst voor verandering te zijn die mensen als Jalopnik-auteur Joel Johnson ertoe aanzet zulke polemische oproepen te doen tot het collectief vermijden van ontwikkeling.
Ik heb geen probleem met benzineauto's. Integendeel. Ik hou van het gorgelende geluid van een V8 met grote cilinderinhoud. Ik ben dol op het piepen van een hoogtoerige V10. Het zagende geluid van een 6-cilinder boxer bezorgt me langdurig kippenvel.
Maar ik zie maar één alternatief om deze emotionele momenten met mijn kinderen te delen. En dat is de overstap naar elektromobiliteit uit hernieuwbare energiebronnen. Want alleen als de dagelijkse routine wordt beheerst door e-mobiliteit en groene energie, kunnen we nog vele jaren genieten van verbrandingsmotoren.
Het is een kwestie van milieubescherming, CO²-besparing en eindige olievoorraden. Hoewel ik niet geneigd ben me aan te sluiten bij de paniekgebeden ‘de olie zal snel opraken’, zie ik wel dat het veel zinvoller is om energie te gebruiken die snel kan worden vernieuwd. En valt vaak zomaar gratis uit de lucht.
Zelfs dromerige idealisten zoals ik beseffen dat deze ontwikkeling niet van de ene op de andere dag in het dagelijks leven kan worden doorgevoerd. Het is ook duidelijk dat het tijd zal kosten voordat nieuwe technologieën een betaalbare optie worden voor het grote publiek. Als je echter opstaat en op basis van de status quo van vroeger nu al elke verandering met de polemische club in de discussie de kop in wilt drukken, dan is dat niet intelligent - en ook niet eerlijk voor de volgende generaties.