Een paar dagen geleden schreef een Zwitserse autojournalist een artikel dat breed gedeeld werd - op Facebook verscheen hij meermaals in mijn tijdlijn en de commentaren op de uitspraken van Peter Ruch - zo heet hij - waren vaak meer goedkeurend dan kritisch.
Waar ging het over
Peter Ruch reed in de Alfa Romeo 4C en werd midden in zijn viertakthart geraakt.
En dan: rijd de 4C naar buiten. Je zult een zenuwachtig, akelig stukje ervaren dat de bestuurder elke seconde duwt. Je wilt hem niet van München naar Hamburg rijden, hij is te luidruchtig, te ruig, te actief, dan zou je badend in het zweet aankomen. Maar daarvoor wil je zondagochtend om 5 uur opstaan, twee of drie paspoorten eten, dan onder de douche stappen – en het familieontbijt in een goed humeur opdienen.
Citaat: http://ps.welt.de/2014/05/13/sehr-geehrter-herr-stadler/
In de rest van de tekst was Peter Ruch niet minder emotioneel over het onderwerp.
De Zwitserse motorjournalisten en de collega's uit Oostenrijk zijn over veel onderwerpen veel directer. Daar zijn veel redenen voor, maar die horen hier niet thuis.
Het artikel van Peter Ruch heeft inmiddels zo'n polariserend effect dat een gevestigde Duitse autojournalist zich heeft laten meeslepen om zijn eigen artikel te schrijven. Niet op het domein welt.de - zelfs niet op de belangrijke Duitse websites van ams of autobild, maar op automotive-opinion.com. De auteur van het antwoord: Peter Groschupf. Geen onbekende motorjournalist, een man die al 30 jaar in de branche werkt. Zijn antwoord:
Dat de auteur kritiek heeft op het feit dat er te veel identieke onderdelen in de Volkswagen-groep zijn geïnstalleerd en dat de merken verwateren, is typisch Autotester-denken. Als je elke week van auto wisselt, kan het lastig zijn om grote verschillen te vinden. Dergelijke overwegingen zijn voor de koper totaal niet relevant. Hij wil sein Heb de auto en rijd er een paar jaar mee. Goede kwaliteit tegen een betaalbare prijs. Het maakt hem niet uit of de motor nog werkt in een ander voertuig van de groep. En als de Alfa net zo'n leuke auto is als de auteur beweert, dan zal hij ongetwijfeld zijn klanten vinden. Of de Alfa een kaarsje kan houden voor de Audi TT of zelfs graven, valt nog te bezien. Rupert Stadler heeft in ieder geval geen reden om zijn planning en strategie overboord te gooien. Succes zal hem gelijk geven. Audi bouwt zijn auto's immers niet voor de minderheid van autojournalisten die vakkundig zijwaarts rijden.
Citaat: http://automotive-opinion.com/2014/05/15/ein-offene-brief-an-den-audi-boss-versus-die-automobile-bevormundung-is-although-well-written-but-ignores-reality/
Allereerst: meer mensen zullen het artikel van Peter Ruch lezen dan dat van Peter Groschupf. Dat zou je kunnen zien als een statement. Aan de andere kant begrijp ik beide meningen. Interpreteer de verklaring van Peter Ruch echter niet als een ‘pleitbezorger’ voor ‘gevaarlijkere auto’s’, zoals Peter Groschupf wil impliceren (overigens was de eerste TT – zonder vleugels en voordat deze in cijfers werd geregistreerd – waarschijnlijk gevaarlijker om te rijden dan de 4C) – maar Peter Ruch (zoals ik hem begreep) hield zich helemaal niet bezig met de ‘sensatiefactor’ van nalatigheid in gevaar.
Het gaat om emoties. En dat missen de technocraten van Ingolstadt. Ze bouwen perfecte auto's. En ze maken winst als een gek. Dit is geen toeval, het is het resultaat van perfect werk.
Maar het is ook de afwezigheid van natuurlijke gebreken. En het zijn precies deze gebreken die emoties oproepen. Peter Ruch heeft volkomen gelijk met zijn - deels - ook grof polemische uitspraken. Maar juist deze polemiek, deze verscherping, dat hoort erbij. Daar is zo'n statement voor nodig. Dit is de enige manier waarop lezers kunnen worden geraakt en een bijdrage uit een artikel kunnen delen, en dit is de enige manier waarop mensen in Ingolstadt zullen merken hoe groot het verlangen is onder veel autokopers - ze hebben liever iets met grotere gaten dan een auto met het emotionele stempel van een automatische Miele-wasmachine.
Want dat is de eindbestemming waar je bij Audi naartoe gaat. Technisch perfect. Technisch boven wat nodig is - gewoon emotioneel volledig buiten wat een auto als deze zou moeten bereiken. En het zou de taak van een motorjournalist moeten zijn om precies zulke duidelijke uitspraken te formuleren. Audi verdedigen? Dit is net zo onnodig als struma. Hun verkoopcijfers en rendement op de omzet zijn voldoende argument. Maar pleiten voor meer emoties – voor puur autorijden, voor ‘nadenken’ over alternatieven, dat is de taak van de journalist en daar zijn er sowieso te weinig van in onze branche. Dus nogmaals een “grote dankjewel” aan Zwitserland!