Afsluiting is opsluiting. Maar er zijn gebieden en kansen waar de pandemie iets minder pijn doet. Bijvoorbeeld op een zonnige dag in Emilia Romagna. Zeker als je in de nieuwe Ferrari Roma rijdt.
Het is twaalf uur 's middags in Palagano en de pandemie neemt een pauze. In het dorp vlakbij de grens tussen Emilia Romagna en Toscane dragen ze hun mondkapjes en drinken ze hun espresso alleen buiten in de bar op de piazza, en bij uitzondering in plastic bekers. Maar in ieder geval is het samenscholingsverbod hier en nu vergeten, en het hele dorp verzamelt zich rond een auto die als een ufo in de hoofdstraat parkeert: hoewel het minder dan twee uur rijden is naar Maranello, zie je hier zelden een Ferrari. En ze hebben nog niet eens een Roma gezien.
Blikvanger
Want de elegante coupé is een van de nieuwste innovaties van het Italiaanse instituut voor dromers en snelle coureurs en met een basisprijs van 194.459 euro bijna een koopje voor een Ferrari, maar voor de meeste Italianen nog steeds onbereikbaar. Vooral voor degenen in Palagano, waar zelfs vóór de pandemie weinig te verdienen viel en de lockdown nog meer lichten heeft doen uitgaan. Geen wonder dus dat zich meteen een mensenmenigte vormde rond de rode racer, die de naam draagt van de plotseling enorm verre hoofdstad en met de belofte van het dolce vita die tijden oproept waarin de Italianen hun humeur en leven niet lieten bederven door armoede, werk en zeker niet door een willekeurig virus.
Je moet begrijpen dat iedereen in de ban kan raken van deze auto. Want naast de fascinatie voor Ferrari in het algemeen, gaat er vooral een nederigheid schuil voor het ontwerp - bijna geen andere supersportwagen is zo elegant en vrij van agressie. Elke regel ligt over het dieprode metaal als spaghetti in een bedje van tomatensaus en vanuit welk perspectief je de Roma ook bekijkt, je hebt meteen een natte glans in je ogen: Que bella macchina – deze devotionele zin is zelden zo toepasselijk geweest als bij deze Ferrari.
motor door aanraking
De Roma, die als klassieke GT in de Ferrari-vloot geen directe voorganger heeft, haalt beroemde voorouders aan, maar trekt tegelijkertijd de aandacht tot ver in de toekomst. Dat zie je aan de buitenkant bijvoorbeeld in de koplampen en vooral de achterlichten, maar vooral ook van binnen in een volledig gedigitaliseerde cockpit die niet eens ophoudt bij het stuur. Je start de motor niet eens met een knop, maar op een klein touchscreen op het stuur.
Natuurlijk zullen traditionalisten nu schreeuwen en moorden, waarbij ze de draak steken met röntgenfoto's van het halfronde scherm. Maar als je het verstrijken van de tijd niet kunt stoppen, kun je het in ieder geval net zo elegant en bekwaam maken als de Italianen. Geen enkele andere sportwagen ziet er van binnen zo coherent uit als de Roma, niemand slaat zo'n geslaagde brug tussen hightech en vakmanschap en niemand knipoogt zo hard met de ogen. Een met leer en email omwikkelde contactsleutel die eruitziet als een Zippo-aansteker? Een stembesturing die alleen reageert op de kreet "Ciao Ferrari"? En de Mannettino in de stuurwielrand, liefdevol uit metaal gefreesd - ineens doet digitalisering helemaal geen pijn meer.
En uiterlijk als de V8 onder de eindeloze motorkap begint te lopen, is alles toch vergeten. Dan blijven de handen stevig aan het stuur en de ogen op de weg en niets leidt de Ferraristi af van het rijden. Zelfs het virus is dan ineens vergeten: Corona verdrijf je natuurlijk ook niet in een Ferrari - al zou het zeker het proberen waard zijn met de 620 pk sterke 3,9-liter turbo. Die katapulteert de coupé immers in 3,4 seconden naar de 100 km/u en vervolgens nog verder naar 320 km/u.
Veroorzaakt snelheid
Maar het virus glipt tenminste een beetje uit je hoofd als de wereld daarbuiten snel vooruit gaat en de groene heuvels gewoon voorbij vliegen. U kunt de snelweg het beste ver naar links verlaten. Want ook al fluisteren de Carabinieri een eerbiedige Bella Macchina na de Roma, je bent niet immuun voor de onkreukbare Section Control, die meedogenloos elke snelheidsovertreding bestraft. En in deze auto kun je het tempo nauwelijks bijhouden.
Maar op de eenzame landweggetjes die zich een weg banen door de heuvels van Maranello naar het zuiden en westen, naar Monte Abetone of over de Passo della Futa, knijpt de wet een oogje dicht en krijgt de Cavallino Rampante de afbouw die deze coupé zo dringend nodig heeft.
De Ferrari vliegt moeiteloos door de bochten, blijft in zijn baan en kwispelt hooguit een beetje met zijn staart als de elektronische assistenten een pauze moeten inlassen. Maar ook zonder beschermengel laat hij zich door niets of niemand van zijn stuk brengen en, in tegenstelling tot zoveel andere supersportwagens en vooral die van zijn onbeminde buurman Lamborghini, ziet hij er niet een beetje opgewonden of zelfs maar agressief uit. Natuurlijk hoor je de V8, maar hij brult niet als Zucchero tijdens de toegift, maar zingt als Luciano Pavarotti. En zelfs als de Roma barst van de kracht, hoeft hij niet te poseren en te pronken. Hoewel hij een echte atleet is, gaat zweten niet goed samen met zijn houding en chique designerpak. Trouwens, het is genoeg als de chauffeur zich in het zweet werkt. En dat is bijna onvermijdelijk met zoveel verlangen en passie.
Rijden in plaats van vakantie
Daarom rol je, ondanks alle gelukzaligheid, behoorlijk uitgeput terug naar Maranello en verspreidt een diepe voldoening zich op het thuistraject. Want een halve dag met de Roma in de heuvels van Emiglia Romagna en Toscane is als de langverwachte vaccinatie tegen het virus: de pandemie is minstens een paar uur vergeten, autorijden voelt als vakantie en de espresso langs de kant van de weg smaakt opeens goed uit de plastic beker, ook al moet je die staand bij de auto opdrinken en niet zoals het hoort aan de bar of buiten op de piazza met uitzicht op het prachtige plaatwerk dat de show steelt van elk palazzo.
Aan het einde van de proefrit blijkt de spraakbesturing een handig extraatje te zijn en brengt het motto van deze tocht via internet naar voren: Vaffanculo Corona! En er is geen cursus Italiaans voor nodig om deze vloek te vertalen.
