supercar - Dit woord alleen kan veel voertuigen eer en roem brengen, maar voor een kleine soort motorvoertuig is het voorvoegsel van het zelfstandig naamwoord "super" niet meer dan een laatste druppel water in het gebied rond de Amazone. Super of niet? Woorden zijn te onbeduidend om te begrijpen waar het in het genre van de ultieme deeltjesversneller allemaal om draait.
McLaren MP4-12 | Mijn afspraak met Dr. Jekyll en Mr. Hyde.
Op het "Ricardo Tormo" -circuit nabij Valencia ontmoette ik de Engelse sportwagen, die werd geboren in de McLaren-fabriek in Woking. In de steriele omgeving van de Formule 1-technologie werd de legitieme opvolger van de 3-zits McLaren-sportwagen uit de jaren 90 ontwikkeld. Uiterlijk ziet de Britse atleet er niet erg spectaculair uit. Naast de sportfans uit Mugello en Sant'Agata speelt de MP4-12 de rol van de gladgestreken en elitaire excentriekeling, die zijn kwaliteiten niet met veel zelfvertrouwen wil verbergen, maar bewust het opzettelijk baldadige vermijdt uitwendig uiterlijk.
Dus het kan zijn. De McLaren demonstreert - volledig kreukvrij - zijn bijzondere prestaties op het gebied van aerodynamica. Geen randen omwille van de randen. De lucht moet het lichaam soepel strelen en niet lang blijven hangen. Het is een formele taal die verlost is van elke opwinding - met het duidelijke, gedistingeerde dialect van een topsporter. Bereidheid om te presteren - ja. Onomatopee - nee.
Dat verandert abrupt als je de 3,8 liter V8-motor start. Een korte, hete blaf informeert de omstanders over het aanstaande optreden. De chauffeur moet nu ook zelfvertrouwen hebben. Dat was al eerder gecontroleerd bij het betreden van de Engelse uitzonderlijke atleten. De brede dorpels, de deuren die naar voren en naar boven draaien en de 'Klemmstock'-sportstoelen, die slechts enkele millimeters boven het asfalt staan, doen het niet voor een piloot die niet op hetzelfde trainingsniveau zit als de jongste nakomeling van de McLaren-sportwagenfabrikant gewoon makkelijk plaatsnemen met de nodige elegantie.
Desalniettemin vervalt de drijflading in de nek van de bestuurder, die 2 turbo's heeft, in een onkritisch stationair draaien dat nauwelijks prestaties onthult en de bestuurder tijd heeft om diep te ademen. Als de deuren gesloten zijn, voelen je vingers de kwaliteit van de McLaren. Waar de vingers ook komen, de ogen kunnen kijken - het interieur is vrij van gebreken en benadrukt de kwaliteit.
De bestuurder en bijrijder zitten in de McLaren MP4-12 in een 75 kg zware koolstofmonocoque. 75kg. De bestuurder zwijgt op korte termijn en pauzeert opzettelijk. Geen tijd voor lange gewichtsgesprekken. 608 pk wachten om uitgedaagd te worden - gesensibiliseerd door de Aventador, die op dezelfde dag kon worden gereden en slechts een korte tijd ervoor, ik druk het gaspedaal zacht maar krachtig in.
De Engelsman vertrekt op een volstrekt onspectaculaire manier. De automatische transmissie schakelt bijna onmerkbaar door de versnellingen. Aan het einde van de pitlane-uitgang rem ik met lichte druk en stuur zachtjes de bocht in. Dit alles werkt net zo comfortabel en zonder enige karakterzwakheden als in een bijzonder handzame middelgrote sedan. En bijna net zo comfortabel.
Kan dat zijn?
Een “supersportwagen” die kan worden bestuurd als een VW Golf? Dit alles verandert plotseling, de piloot scherpt het tempo aan en activeert de racemodus met de draaiknop. Nummer 1 voor een agressievere en minder begripvolle chassisopstelling en nummer 2 voor de directe lijn tussen de gewenste prestatie in het brein van de bestuurder en de 1.2 bar opgeblazen V8 achterin. Handmatig met behulp van een tuimelschakelaar worden de motor en versnellingsbak nu gevraagd om te dansen met de snelheid, en dankzij de track-modus wordt de versnellingswisselaar getransformeerd in een vervelende versnellingskatapult. Laat je de voet van de bestuurder langer en met meer lef op het rijplezierpedaal staan, dan zoomt de Engelsman van bocht naar bocht. Begeleid door een trompetkoor uit Jericho, dat zich vreemd snel naar de plek haast. Hemelse tonen voor benzinefetisjisten. Nu de wangen samengeknepen, door te versnellen, volledige prestaties - geef me alles wat er is! Kort voor 8.000 toeren realiseert de McLaren-coureur zich: hij is serieus en laat zijn provocatie los. 1-0 voor de Engelsman. De McLaren reageert op krachtig remmen met een korte maar nadrukkelijke vervorming van het gezicht van de bestuurder. Oogbollen willen de schedel verlaten. De voorheen indrukwekkend opgebouwde energiemassa's worden gecomprimeerd en vernietigd door een luchtrem en koolstofremsysteem.
De achterkant steekt slechts een klein beetje tijdens deze krachtmeting op asfalt. Wanneer hij de volgende bocht in gaat, kalmeert meneer Hyde en speelt hij Dr. Jekyll, die vlijmscherp is en gezegend met de beste tractieverdeling, waardoor de bocht rond een onderhoudende ervaring wordt. Nog voordat de gezichtsspieren de vervorming van de wangen kunnen beteugelen, begint het spel van snelheidsorgieën opnieuw, begeleid door het Jericho-jubelkoor. Het moet magie zijn die de McLaren MP4-12 die tractie en richtingsstabiliteit geeft.
Tijdens de exitronde zette ik de knoppen terug in de automatische modus. Mr Hyde verandert in een handvol Dr. Jekyll.
Super sportwagen van het ontwerp van de Lamborghini Ventilator Leef dit dubbele leven niet, ze fluisteren altijd en op elk moment: geef het aan mij! Geef me meer gas.
De nieuwste volbloedatleet van Engeland is totaal anders - simpelweg: "Very British".
