Kleuren zijn één ding, zoals hun verschillende classificatie door vrouwen en mannen vaak duidelijk maakt. Nieuwe kleuren vinden en ze vervolgens een naam geven is altijd een uitdaging geweest in de branche. Ook op het gebied van chips staat de auto-industrie voor nieuwe uitdagingen. En niet vanwege een slechte aardappeloogst vorig jaar.
Als je een man vraagt wat het verschil is tussen roze en roze, kan het zijn dat hij moeite heeft om je te herkennen. Met de schrijver van deze regels is het niet anders. De vrouw is geschokt over hoe onwetend hij kan zijn en kan nog steeds naar schatting 125 tinten tussen roze en roze opnoemen. Onze recent bestelde stoelen zijn officieel de kleur Atalanta Ceder. Dat klinkt een stuk duurder dan "geel" - en dat is het natuurlijk ook. Mensen die verf voor auto's moeten dopen, worden keer op keer met soortgelijke problemen geconfronteerd. Zelfs voor een groen dat wij, als mensen met affiniteit met auto's, snel en terecht zouden classificeren als British Racing Green, zijn er nu een groot aantal nieuwe namen, en niet alleen voor het merk dat deze kleur populair heeft gemaakt.
Bovendien worden er voortdurend nieuwe kleuren uitgevonden. Tegenwoordig kwamen we de term "maansteenwit" tegen. Nu weten we niet welke kleur een steen van onze satelliet echt heeft, want die zie je zelden. Door het Engelse origineel van het bijbehorende persbericht onderzoekend te lezen, kwamen we erachter dat het genoemde maansteenwit een pure uitvinding van Duitse marketing is. De dames en heren daar dachten waarschijnlijk dat een letterlijke vertaling van "keramisch wit" minder verkoopbevorderend zou zijn. Eigenlijk onbegrijpelijk, aangezien "Villeroy en Boch" massa's producten in deze kleur verkoopt.
Over massa gesproken. Massa's - in ieder geval veel - chips werken nu in onze auto's. Dat is mooi, want in het beste geval worden de voertuigen slimmer, herkennen ze gevaren in een vroeg stadium, vermijden ze ongevallen, worden ze steeds comfortabeler en last but not least communicatiever en elektronischer in het algemeen.
Nu zie je de ene of de andere ontwikkeling qua communicatie met en door het voertuig ter afleiding of omdat je zelf gewoon een ouderwetse boomer bent, maar uiteindelijk is de ontwikkeling niet te stoppen. Voor de auto-industrie zorgt het toegenomen gebruik van elektronica echter voor nieuwe uitdagingen, vertel eens. Voor een keer zinspelen we niet op de softwaremalaise die de favoriete auto van de Duitsers momenteel geneest in zijn meest recente uitbreidingsfase. En ook niet tot het terugroepen van minstens 150.000 Tesla's vanwege verschillende programmeerfouten.
Nee, het is nogal profaan over concurrentie. Door hun nieuwe affiniteit met elektronische componenten concurreren auto's tegenwoordig niet alleen met elkaar, maar ook heel eenvoudig met televisies, gameconsoles en mobiele telefoons. Namelijk over de gebruikte halfgeleiders. Blijkbaar zijn er slechts vijf fabrikanten van deze onderdelen in de wereld die industrieel aan de vraag kunnen voldoen. Wanneer dan individuele autofabrikanten door de Coronacrisis in het voorjaar hun bestellingen afbouwden omdat de prognoses naar beneden gingen, om ze daarna weer te corrigeren - zoals bij toeleveranciers in deze branche het geval is - kan dat vervelende gevolgen hebben, althans in de elektronicasector. Als er nieuwe gameconsoles op de markt komen terwijl de auto-industrie haar bestellingen afbouwt, is de productiecapaciteit al snel op. Gevolg: lange levertijden voor veel modellen, vooral diegene die willen scoren met een bijzonder groot aantal elektronica en momenteel zelfs werktijdverkorting in sommige fabrieken - niet vanwege Corona maar vanwege ontbrekende onderdelen.
Ook honderden fietsers in de omgeving van Leipzig klaagden de afgelopen jaren over ontbrekende onderdelen van het grotere type. Dat nemen we tenminste aan. Omdat de politie van Leipzig fietsen had gevonden en waarschijnlijk eerder had gestolen in hun bewijskamer. Op zich zou dat niet bijzonder noemenswaardig zijn, maar het leidde toch tot de zogenaamde “fietspoort” en tot een bijzonder rapport van een vertegenwoordiger van het deelstaatparlement.
Als trouwe consumenten van allerlei televisiethrillers weten we natuurlijk dat in beslag genomen cocaïne of iets dergelijks herhaaldelijk door de agenten uit voorzorg wordt vernietigd, waarbij hun eigen lichaam als offer wordt gebruikt. Soms wordt het ook doorberekend aan derden om het magere salaris wat aan te vullen. Maar dat is pure fictie. In Leipzig daarentegen verkocht het hoofd van de bewijskamer de daar gestalde fietsen aan collega's voor 25 of 50 euro, afhankelijk van hun staat. Ze erkenden een donatie ten gunste van een fictieve club en hadden snel een nieuwe, gebruikte fiets.En de bewijskamer had geld in het koffiefonds. In ieder geval willen we hopen op het laatste, anders zou al het andere echte fraude zijn en dat kan niet gebeuren met de Duitse politie. Is er nog iets anders? Volgende week weer.