Sociale media. Je baadt er gewoon je handen in.
Wikipedia beschrijft sociale media als:
Social Media of Soziale Medien duiden digitale media en technologieën aan (vgl. Sociale software), waarmee gebruikers ideeën met elkaar kunnen uitwisselen en media-inhoud individueel of als groep kunnen ontwerpen.
Facebook en Twitter blijken bijzondere kanalen te zijn. Bovendien zijn er steeds meer mensen die er min of meer in slagen om hun onderwerp openbaar te maken met behulp van een tool die een "blog" wordt genoemd.
Volgens Wikipedia is een blog:
een Blog [blɔg] of ook weblog [wɛb.lɔg], Engels [ˈwɛblɒg], Kruiswoordraadsel uit engelsWorld Wide Web en Log voor logboek, is één op één Website begeleid en dus - meestal openbaar - zichtbaar dagboek of Blog, waarbij ten minste één persoon die Weblogger, kortom Blogger, Houdt gegevens bij, registreert feiten of schrijft gedachten op.
In de Duitse blogscene zijn er velen die zich dagelijks bezighouden met hun blog, hun online baby, en soms zijn deze mensen zo succesvol en erkend in hun vakgebied dat de blog een waardevol mediakanaal wordt. Een paar voorbeelden? Robert Basic destijds met zijn blog “Basic Thinking”. Robert was zo succesvol dat hij de eerste blogger werd die zijn virtuele baby kon inwisselen voor harde valuta.
Dat was een paar jaar geleden en goede blogs groeien op internet net zo snel als de oplage van de dagelijkse pers krimpt. Het is een van de heel bijzondere eigenaardigheden van internet: je schrijft niet langer een bericht door een te veel, maar iedereen kan zijn bericht uitschreeuwen en degenen die erin geïnteresseerd zijn luisteren.
Waar mensen praten, waar de media aan het werk zijn, is de industrie niet ver. Er zijn b.v. geen autofabrikant (Ik heb het altijd over auto's!) meer dat niet ook actief zou zijn op Facebook. Er zijn minstens één, vaak zelfs meerdere bedrijfsfanpagina's te vinden. Gelukkig is de misvatting van "gratis" sociale media al lang verdwenen.
En naast de sterke kanalen van de gevestigde media-uitlopers worden kleine online uitgeverijen steeds belangrijker in de mediamix van autofabrikanten.
Sommige gevestigde bloggers en blogs zijn daarom al zwaar verstrikt in de industrie en er zijn enkele goede voorbeelden van hoe de nieuwe mediakanalen ambassadeurs van een merk kunnen worden. Dit heeft niets te maken met "gekochte" mening, maar is gebaseerd op meningen en persoonlijke interesses. Je hoeft geen merkfan te kopen om hem ambassadeur van het merk te maken, een fan is per se overtuigd van 'zijn' merk. Zijn boodschap zal nooit objectief zijn. En dat is goed. Beter een gefundeerde subjectieve boodschap dan een oppervlakkige “bla” die duizend keer herhaald wordt zonder reflectie.
Er zijn fabrikanten die hebben begrepen hoe ze deze vermenigvuldigers in hun werk kunnen ondersteunen. En er zijn fabrikanten die gewoon het oude systeem willen vullen met nieuwe vermenigvuldigers.
Het oude systeem werkte als volgt:
Een merk had een product waar de wereld van moest weten. Dus je deed 2 dingen: eerst moest je adverteren. Dat was toen makkelijk, maar ook kostbaar. Er waren grote opiniebladen. Er waren dagbladen. Vakbladen en natuurlijk tv en radio. Het bedrijf huurde een bureau in om een advertentie voor het nieuwe product te maken. Deze advertentie is vervolgens in de geselecteerde media geplaatst. Wat zo eenvoudig klinkt, is vooral één ding: ontzettend duur. Er was dus een andere manier. Druk op werk. Nu heeft een industrieel bedrijf met nieuwe consumentenproducten eigenlijk geen meerwaarde voor klassiek perswerk:
Omdat de pers per se was:
Vaak ook genoemd vierde landgoed aangewezen persinstituut (afgeleid van de Verdeling van krachten uit elkaar gehaald staatsbevoegdhedenwetgevend, Exekutive en Rechterlijke macht) heeft een significante invloed op de in een democratische samenleving publieke opinie und auf politiek Beslissingen.
En dus is perswerk altijd een heel fijne lijn geweest voor bedrijven. Een evenwichtsoefening op een tweesnijdend zwaard. Alle betrokkenen zijn hiervan op de hoogte. De mensen die betrokken zijn bij de PR-afdelingen zijn niet te benijden in hun werk.
Aan de andere kant was het altijd belangrijk om een vrije pers te hebben. Maar waar moet een krant van leven? Er was altijd maar één businessmodel:
Het reclamebedrijf.
Dus de vrije pers leefde ook heel goed, dat de journalisten enerzijds belangrijke onderwerpen van de gemeenschap behandelden, anderzijds ook de tijd hadden om in uitgebreide rapporten licht te werpen op belangrijke onderwerpen als "nieuwe auto's". Het journalistieke werk werd gefinancierd door de adverteerders van de krant. Er had zich een functionerend ecosysteem ontwikkeld.
Tot het internet kwam.
Opeens is het geen kunst meer om je mening, je verhaal, je verhalen de wereld in te bazuinen. En sinds “Web2.0” is de oplage van de gedrukte media ingestort. Naarmate het aantal exemplaren van het op papier gedrukte nieuws van gisteren daalde, nam ook de waarde af die zo'n uitgeverij had voor branchebureaus. De advertentie-inkomsten lopen terug. Het businessmodel is niet langer “vloeibaar”.
De branche erkent de toegevoegde waarde van de nieuwe online kanalen. Maar in plaats van zeer duidelijke nieuwe financieringsmodellen te ondersteunen, zou men liever het oude "vrije" perswerk in een nieuw jasje steken. En zo vliegen bloggers in businessclass over de vijver. Beleef de wereld van "marketing" als kleine kinderen met grote, ronde bloggerogen en laat zich gewillig aan de kar trekken.
praktisch.
Maar zo zal het systeem niet werken. Want wat de online uitgevers missen, in tegenstelling tot de persvertegenwoordigers van de gedrukte media, is het contract als werknemer. Online publishers die zich met hart en ziel in hun vak steken, hebben niet alleen een professionele baan. Naast het evenement moeten zij zorgen voor de herfinanciering van kosten en tijd.
Anders zullen sociale media altijd van korte duur zijn. Niemand die in het professionele leven is, die ook een succesvolle blog heeft, kan het zich veroorloven zijn jaarlijkse vakantie te verspillen in dienst van een industrieel bedrijf. Het is gewoon een grotesk idee.
Aan de andere kant kunnen zelfs zeer succesvolle online kanalen de kosten niet dekken met internetadvertenties. Het systeem is gewoon anders, en dat is wat de grote uitgeverijen kapot maakt. Je kunt het oude systeem van perswerk op het gebied van 'consumentengoederen' niet overhevelen naar de nieuwe, snelle online wereld.
Er zijn nieuwe modellen nodig.
Authentiek en eerlijk in de uitvoering. Open in de omgang. Vrij gelijkaardig aan het project van Ralf Becker van "Chromen juwelen". Online werk kan aan journalistieke eisen voldoen, maar kan niet het herfinancieringsmodel van de oude media overnemen.
Persoonlijk zie ik binnenkort een einde komen aan bloggers op “persreizen”. Om twee redenen: of de blogger is niet meer op vakantie of hij is blut.
Ik ben benieuwd naar de ontwikkelingen in de toekomst.