Think Green: De volledig politiek correcte politieke incorrectheid of CarPorn op een zeer hoog niveau - De SRT Viper van GeigerCars.de
Ouderlijk advies: Vandaag is het rijplezier 4 ½ onder de gordel! Het niveau zal lager zinken dan de Titanic. Er zijn scheldwoorden en verschillende andere vulgariteiten die zullen leiden tot zenuwachtig hoofdschudden en staande haren op de rug van de serieuze lezer. Wees voorbereid en zorg ervoor dat kinderen niet meelezen. Politieke correctheid of vroomheid zou onder bepaalde omstandigheden mogelijk ook op de achtergrond kunnen komen... Nog steeds? Ik heb je gewaarschuwd!!!
Want het gaat over een extreem luide en net veel minder geile, zweterige, strak ineengestrengelde rit met een drinkende vreemdeling, over hete rondingen en een heerlijk stevige kont, over een dikke nagel die tot de aanslag "binnenin" blijft steken en een daaropvolgende ongewenste climax de druk is losgelaten, die het rubber simpelweg niet kon vasthouden...
En nu eerlijk: wat dacht je precies? Of u, dokter? Trouwens, mijn versie is 100% vrij van volwassenen. Maak je geen zorgen, niemand heeft het gemerkt en het blijft tussen ons!
Dus wees alsjeblieft niet boos, lieve mensen. Het is gewoon (rij)plezier! Ik verzeker je dat ik elk van de vermeende vulgariteiten in een gegarandeerd schone en schoonmoeder geschikte context zal brengen. Wat je hoofdbioscoop speelt, is aan jou 😉 Gelukkig heeft een gezonde auto-puinhoop nog niemand kwaad gedaan.
Maar terug naar het begin (<<)
Vandaag zijn we op pad in een reeks die is uitgeroepen tot rijplezier 4 ½ en zijn we op zoek naar Amerikaans rijplezier. 4 ½ klinkt in eerste instantie vreemd (en dat is het ook), maar het heeft ook zijn rechtvaardiging en een volledig triviale reden. Soms zijn mijn verhalen van tijd tot tijd behoorlijk lang, dus ik zal proberen het vandaag wat korter te houden, maar de echte reden hiervoor is anders. Dit wordt uitgelegd in de loop van het rijplezierverhaal van vandaag, waar we te gast mochten zijn bij een van de belangrijkste Amerikaanse auto-importeurs in Europa - GeigerCars.de uit München. We hadden een rijplezierdate met niemand minder dan Karl Geiger zelf en wisten maar in beperkte mate wat er ging komen. Het plan was eigenlijk om met de nieuwe Mustang te rijden, maar die was spontaan gepland als vervangende auto, dus Karl zei aan de telefoon dat hij een nog geschiktere vervanger had.
Verwarde me voor zover ik dacht aan een bekwame introductie à la "Ik heb een paardenallergie, maar toch rijd ik vandaag voor jou op een mustang" had overwogen. Nogmaals, niets te maken met voorbereiding, maar zoals je weet, is het leven wat er gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Het was dus geen sprong, maar een echte bom in het ijskoude water - ondanks een extreem warme dag. Maar Karl Geiger zou Karl Geiger niet zijn als hij niet iets heel speciaals voor ons had voorbereid: namelijk EEN ECHT DIKKE BRUTALE AMERIKAANSE DODDER OP DE BESTE! De Dodge Viper SRT als coupé in wat waarschijnlijk de coolste zwart/groen-combinatie is die je je kunt voorstellen - een echte "Geiger Spezial" verfijnd met een KW-sportophanging en een prestatiegericht remsysteem.
Ik onderschat geen lettergreep als ik deze rustieke woorden gebruik, want een adder is een adder. PUNT! Ik heb echt het voorrecht gehad om veel te rijden, inclusief Ferrari, Lamborghini en alle Porsches tot aan de getunede Turbo S - en ik hield van ze ALLEMAAL - maar DIT IS EEN echte VIPER! Het verplaatsingswonder bij uitstek. Ik herinner me nog dat ik de eerste Viper op mijn plank had staan als modelauto in het rood en als roadster. Destijds™ had ik niet eens een rijbewijs en scheurde ik de bochten om met mijn jaren 50 plastic bommenwerperscooter en deed alsof ik nonchalant was. En vandaag, terwijl ik voor me sta in deze coole kleur, heb ik de sleutel van een levensgrote. Sensationeel!
Karl had geen idee wat hij me ermee had aangedaan. Dat ding is gewoon WAUW! Vooral extreem zeldzaam. In Duitsland zijn er maar een handjevol op de weg. Ik hoop dat daar na dit verslag verandering in komt. Ad hoc, ik kan me niet herinneren wanneer ik er voor het laatst een in het wild heb gezien. Deze vorm! Wat voelde als een motorkap van 7 meter, zijpijpen, dikke, echt dikke pantoffels en een cilinderinhoud van 8,4 liter... En nogmaals om het op te schrijven: ACHT-COMMA-VIER! Dat komt overeen met 14 Smart-basismotoren van de eerste generatie en die hebben in totaal nog minder pk's dan een enkele Viper. Hij kan bogen op 649 pk (of 477 KW, beste officiële wijsneus), die je uitnodigen voor een rodeorit brullend uit een V10 en de zijpijpen. Dat was me allemaal een beetje veel. En toen voelde het die dag als 48 graden. Mijn zenuwen!
Nogmaals de harde feiten:
Dodge Viper SRT Coupé (in Amerika ook gewoon "SRT Viper"), 8,4L cilinderinhoud uit een V10 mobiliseert 649 pk (477 KW) en 814 NM koppel bij 5.000 tpm, wat een acceleratie van 3,1 seconden naar 100 km/u betekent volgens de fabrikant. De topsnelheid wordt opgegeven als 332 km/h.
Karl Geiger zag mijn enthousiasme met een ietwat ondeugende grijns en was duidelijk geamuseerd dat hij me uit mijn reserve wist te lokken - wat zelden gebeurt. Een korte formaliteit en de baas was terug in het bloeiende bedrijf. Nadat we de eerste schok hadden verwerkt, ging het om een beetje spontane voorbereiding en kennismaken met het object van verlangen en die hete bochten (spatborden, achterkant en zo :-)).
Ze lijkt gehurkt, agressief en je krijgt echt respect. Het metallic groen glanst fel in het zonlicht. Als een extreem giftige slang die zogenaamd vredig in de zon ligt, maar elk moment razendsnel kan opspringen en genadeloos kan bijten steht Het “ligt” voor ons. Een carbon kap ter lengte van een voetbalveld. Een carbon achterklep, luchtinlaten zover het oog reikt. Dikke ovale zijpijpen links en rechts en een strakke kont die toch iets heeft. Het seksisme is me vergeven, maar ik ben nu klaar voor de onzekere rit en ik kan het niet laten om deze auto als genotsobject los te laten.
Hij is smal en met zijn lengte van 1,92 m heb ik op zijn minst een beetje moeite om erin te glijden. De oude Viper had tunnelachtige uitstulpingen in het dak zodat coureurs met helmen er bovenop meer ruimte konden vinden. Ook dit in gereduceerde vorm, maar in de nieuwe sla ik mezelf regelmatig met de kap op de zonneklep boven mij en moet ik naar voren leunen. Dus! Binnenin zitten aluminium pedalen, een korte versnellingspook en - wat zeldzaam is voor Amikisten - leer zover het oog reikt, zelfs op het dashboard. De stoelen bieden aangename zijdelingse steun en zijn aangenaam strak opgevuld. Er is de afgelopen jaren echt veel gebeurd met onze Amerikaanse vrienden. Het relatief dikke multifunctionele lederen sportstuur ligt perfect in de hand en is aan de onderzijde afgeplat. Pianolak en matzilveren elementen dragen bij aan de over het algemeen hoogwaardige cockpitindruk. Het gevoel is verder helemaal goed. Dankzij Keyless-Go kan de Viper sleutel veilig in het etui blijven. Het beest wordt gestart met een rode startknop, die een beetje doet denken aan die atoombom-startknoppen in een koffer uit een actiekaskraker. Je trekt je terug en vraagt jezelf onbewust af of je het echt wilt/moet/mag...
Ja, ik wil!
Contact aan en voor me komt de op een display weergegeven snelheidsmeter tot leven. Daarnaast flitst een woest uitziende rode slang met ontblote hoektanden in de geanimeerde toerenteller. Er is ook een Viper-symbool op het 8,4-inch multifunctionele touchscreen in de middenconsole. Dat is waarschijnlijk niveau twee van de vermaning. Als je je broek nog niet vol hebt, kun je nog één keer op de knop drukken en dan volgt wat moet volgen. 10 vette zuigers bewegen met helse ups en downs en zorgen voor iets tussen extase en zweten. We hebben nog geen meter gereden. De zachte grijns van de FotoRalph maakt plaats voor een verbaasde blik. Een korte gasstoot en een OHR-gasme volgen voor de heer. Dit geluid is niet te beschrijven. Klinkt als een kruising tussen een dragster en Harley in een razende mixer, ja dat is misschien wel de beste manier om het te omschrijven. Het borrelt, spuugt, ratelt op hoge snelheid en sist tegelijk. Ik wil een tunnel, alsjeblieft, NU!
En hier gaan we...
De achteruitversnelling schakelt netjes in en na een vriendelijke, behulpzame ontruiming door een Geiger-medewerker, verlaten we het bedrijfsterrein en staan we in de rijrichting op straat te kijken naar de vrijheid. Korte grijns en de eerste versnelling aan. Een sterke hand is hier absoluut nodig, zoals ik moet zeggen. Laat de koppeling langzaam los en daar ga je. Eerst kronkelt de adder eerbiedig over straat. Nog een moedige trap op de koppeling samen met een nog moedigere ruk aan de versnellingspook en we schakelen naar de tweede versnelling (dit gaat trouwens niet altijd even soepel met deze enorm schakelende transmissie – maar dan is versnelling 3 of 4 beschikbaar als een alternatief), enz. Zo cruisen we München uit in de richting van de autohemel. Hart, wat wil je nog meer.
Fase 1 is altijd de gewenningsfase, want ook al heb je al 1 miljoen auto's gereden, elke auto is anders. Ik beweer zelfs dat 10 absoluut identieke auto's fundamenteel anders kunnen aanvoelen. Waar weet ik dit van? Ervaring! Ik heb ook als student gewerkt bij een bekend autoverhuurbedrijf en je wordt gevoeliger als je meerdere keren per dag in hetzelfde type auto rijdt. Er is niets en niemand in de wereld twee keer - zelfs sneeuwvlokken zouden uniek zijn in hun interne structuur en niemand is ooit precies hetzelfde als een ander. Maar dat is een ander onderwerp. Dus fase 1: “wennen aan de auto”.
Fase 1 gaat dan naadloos over in fase 2, die luidt: "Druff uff die Battri", "laat de tijger uit de tank" en til de doos om de hoek. Op zoek naar rijplezier, maar ook het rijden en voelen van de onderstelcomponenten. Afhankelijk van het territorium wordt Fase 2 ook gekenmerkt door "Acceleratie" "V/Max" en het verkennen van de rijeigenschappen in de richting van het limietgebied, wat bijvoorbeeld soms kan eindigen in een behendige drift op een racebaan en resulteert in vliegen die tegen het zijraam slaan. Petrolheads zijn zo.
Maar vandaag staan we niet op een circuit en is het (helaas) ook vrijdag. Vrijdag klinkt de gretige 36,5-uursbureaucraat als muziek in de oren, aangezien hij soms vanaf het middaguur zijn gouden pen kan laten vallen en naar huis kan gaan, maar dit gaat vaak gepaard met verkeersdrukte – vooral in en rond München. Maar hoe het ook zij, we genieten tenslotte ook van onze vrije tijd. Of is het werk? Nou, de overgang is vloeiend. In ieder geval zitten we ook niet elke dag in een Viper, en zoals we allemaal weten, plezier is wat je er zelf van maakt. Dus maar een versnelling lager geschakeld en goed geaccelereerd met de juiste platvoeten. Vulgair borrelen, spugen, sissen en een klap in de nek brengen me terug naar het hier en nu. De kwispelende achterkant wordt netjes afgeremd door de rijhulpmiddelen en als ik het ESP/ASR had uitgeschakeld, waren waarschijnlijk hoog in de 355e (of 4e?) achter mij twee 6 mm brede rubberen strips in het asfalt gebrand. Het voelt een beetje alsof de Viper staat en de weg er gewoon onderdoor duwt - met de hele wereld eromheen. Hammerhart wat ongeveer 800 NM en 649 handmatig geschakelde PS kunnen doen. De versnellingskeuze is hoe dan ook secundair, want het maakt eigenlijk niet uit of je gas geeft in de derde, vierde, vijfde of zesde versnelling. Letterlijk "lopen" doet altijd wat - het is maar de vraag hoeveel je aankunt 😉
Maar de Viper kan ook snel cruisend over landwegen worden verplaatst en is erg leuk. Met 295 Pirelli P Zero Corsa-sportbanden voor en 355 achter, "slingert" hij letterlijk door de bochten, kleeft aan het asfalt en bouwt een extreem goede grip op, die het resultaat is van de combinatie van de speciale sportbanden in combinatie met het KW-sportonderstel. Overigens maken de banden deel uit van het SRT Track Package, dat ook lichtere velgen en het ontbreken van runflat-banden omvat en uiteindelijk dient om het gewicht te optimaliseren. De rem maakt een goede eerste indruk en heeft bij normaal gebruik natuurlijk niet voor problemen gezorgd. De bijna perfecte gewichtsverdeling van 50:50 (wanneer de tank vol is) en het totale voertuiggewicht van 1496 KG, wat niet overdreven is, laten de Viper wendbaar, sportief en ronduit direct overkomen. Bijvoeglijke naamwoorden die men gewoonlijk niet hoort over Amerikaanse auto's. De afwerking komt niet helemaal in de buurt van de Duitse premiumstandaard, maar het is helemaal niet slecht en een enorme sprong voorwaarts vergeleken met de Lego-schakelaars en de plastic hoes van de voorgangers.
Alles plakt nu aan me en mijn slipje is helemaal vochtig, ook al draait de airconditioning op volle toeren. Na een relaxte rit en een paar foto's kondigt de honger de lunchpauze aan en zoeken we een lokale supermarkt voor lokaal eten.Ironisch genoeg staat naast ons een Renault Twizy, een elektrisch voertuig voor het grote publiek. Of je het ding leuk vindt of niet, is een open vraag. Toch zet het me aan het denken. Moet DAT de toekomst zijn? Geen borrelende zijpijpen, stinkende brandstofhanden en rustiek machogedrag meer? Misschien een E-Viper?
Absoluut niet! Kort gezegd: een Viper slikt veel, MAAR nog steeds minder dan de 14 "Smarties". Bovendien is een Viper geen verkoperskist die 100.000 KM per jaar op de Autobahn wordt gestreken. Het is een polariserend object van verlangen en onderdeel van de autocultuur. Als je wilt, kun je er een elektrische kar naast zetten. Overigens komt de stroom voor dergelijke voertuigen niet “alleen” en uitsluitend uit het stopcontact, maar in de meeste gevallen uit de naastgelegen kernreactor. Voor mij is de Viper dan ook de volkomen juiste politieke incorrectheid en als je nu klaagt dat er maar twee mensen in een Viper passen, dan mag je gerust met 13 andere Smarts blijven hangen terwijl de Viper echt van de ketting wordt geblazen. Maar even serieus: vermogen staat erom bekend direct gerelateerd te zijn aan brandstof en niets komt uit niets.
Maar verder in de tekst. We hadden nog veel gepland en we waren eindelijk op zoek naar een stukje Autobahn om de rijeigenschappen te verkennen. De FotoRalph spande stevig aan en mijn zintuigen werden gescherpt, echt gas geven. Het motortoerental neemt toe en net voor de begrenzer knippert de rode slang in de toerenteller en waarschuwt je om te schakelen. Surrealistisch hoe de KM-snelheidsmeter toeneemt. 80, 140, 200, 220 – MAAR WAT IS DAT??? Plotseling en totaal onvoorbereid licht er een waarschuwing voor me op, vergezeld van een akelige piep. Het bandenspanningswaarschuwingssysteem waarschuwt op het display voor spanningsverlies in de rechter achterband.
We hebben daarom direct voorzichtig afgeremd, de snelweg verlaten en de file geïnspecteerd. Sterker nog, de Viper siste rechtsachter en dat kwam simpelweg doordat er een grote, dikke spijker in de band zat, die met hoge snelheid uit de band werd gecentrifugeerd en nu niet meer het gat dichtde dat eerder was gemaakt . Waar de spijker precies vandaan kwam en hoe lang hij in de band zat is onduidelijk, maar toch zorgde het voor een ongewenst hoogtepunt op de dag en bezorgde uitdrukkingen op onze gezichten. Ons mooie speelgoed werd ons plotseling afgenomen. Het einde van het verhaal was dat we de Viper kreupel naar het dichtstbijzijnde tankstation kronkelden, waar we de band weer konden vullen. Zonder het controledisplay uit het oog te verliezen, werden we gedwongen terug te gaan naar de slangenkooi om het ongeluk aan oom Karl te bekennen.
Gekneusd als twee zogenaamd slechte schooljongens die voor de directeur stonden, gingen we naar de baas en biechtten op - heel goed wetende wat een Pirelli P Zero Corsa in de maat 355/30 ZR 19 kost. Het is meer dan € 600 - per band! Maar de baas nam dit met een uiterst angstige kalmte waar en controleerde meteen of er een vervanger op voorraad was. "Waar geschaafd wordt, is schaafsel" hij grijnsde alleen maar. Natuurlijk kregen we geen huisverboden en hoefden we ook niet "vast te zitten". Helaas was er echter geen reservewiel beschikbaar en niet zo gemakkelijk te vinden op een vrijdagmiddag. De Viper werd vervolgens even opgekrikt om de velg te beschermen. En we moesten gewoon leven met wat we tot dan toe in de doos hadden. Daarom is deze aflevering "slechts" een (korte) rijplezier 4 ½, die nog steeds erg leuk was en op de een of andere manier bijzonder was. Dus hebben we eens rondgekeken op GeigerCars.de en het gefilmd. Trouwens, Karl Geiger zou Karl Geiger niet zijn als hij ons voor de volgende keer niet een Corvette Z06 met een dikke V8 als "vervanger" had aangeboden. deal geaccepteerd!
En wat leren we hiervan?
Het leven kan drastisch (in de zin van onverwacht) snel veranderen - en zelfs als het voor ons "slechts" een lekke band op de Nijl was, zeg ik je: "Geniet van de coole en mooie dingen die leuk voor je zijn met al je zintuigen. Het maakt niet uit wat morgen is of wat gisteren was!” En ook al was het maar een relatief korte reis voor ons, het was een ervaring. Aanrijden in een Viper is een beetje alsof je aankomt bij de illustere zondagse golfbijeenkomst met een slimme glimlach in cowboylaarzen, een leren vest en een honkbalknuppel. Je trekt altijd overal de aandacht en mensen hebben bijna respect voor deze krijgshaftig-sympathieke verschijning. Vooral als je terugzwaait, een hole-in-one slaat en vervolgens nonchalant de knuppel over je schouder slingert nadat je een Cohiba hebt aangestoken met een mini-vlammenwerper. Waarom dat allemaal? Het is simpel: omdat je het kunt en het je niet kan schelen wat andere mensen van je denken.
Overigens is de Viper verkrijgbaar voor de prijs van een goed uitgeruste 911 vanaf circa € 130.000 met uitgebreide extra's. Iedereen die spontaan de drang heeft gevoeld om dat te doen, kan zichzelf trakteren op een afspraak per uur bij GeigerCars.de en deze rustiek coole rijervaring huren. Dus controleer www.geigercars.de
Meer foto's vind je in de Galerij, Dat Video staat nu ook online.
In die zin weer
Uw MotorOli & FotoRalph
+ + +
Korte beoordeling
De eerste Viper kwam in 1992 op de markt als roadster en bestond vermoedelijk alleen uit een motor, carrosserie en een wat armoedig ogend interieur dat tot het minimum was teruggebracht - zelfs airconditioning ontbrak aanvankelijk. Niettemin is het een mythe geworden en staat het voor het rijplezier van de Amerikaanse muscle car bij uitstek, trouw aan het motto "Er is geen vervanging voor verplaatsing". Ik heb een rapport van de AMS hier toch gevonden. Wat ik al wist, was dat er toen nog geen rijhulpmiddelen aan boord waren en dat de motor eigenlijk ontwikkeld was voor een vrachtwagen. Lamborghini, destijds eigendom van Chrysler, had waarschijnlijk ook een hand in de revisie van de motor en de uiteindelijke ontwikkeling. Het begon dus met zo'n 400 pk, 10 cilinders en 8,0 l cilinderinhoud. Indrukwekkend toen zoals het nu is.
Vanaf 2003 volgde de tweede generatie onder de vleugels van Daimler, aanvankelijk met een cilinderinhoud van 8,3L. Het vermogen groeide tot 506 pk en werd in de modelaanloop tot 2010 zelfs verhoogd tot 612 pk.
We reden met de huidige vintage, die sinds 2013 in Duitsland verkrijgbaar is en simpelweg de SRT Viper heet. SRT staat voor "Street and Racing Technology" en is zoiets als de huistuner van Chrysler. Op de beproefde OHV-Hart van de Viper, er zijn wijzigingen aangebracht aan het inlaatsysteem, zuigers, kleppen en uitlaatsysteem ten opzichte van zijn voorganger. Overigens kunt u de exacte modelspecificaties zien hier.
+ + +
Trouwens, hier is het originele artikel Op deze manier.