Zoals veel fabrikanten heeft Volvo zijn productportfolio de afgelopen jaren uitgebreid en biedt nu ook bijvoorbeeld SUV's, cross-over en krachtige versies van zijn civiele varianten. Alle segmenten, zonder welke het lijkt dat vandaag niet meer werkt. Maar als je de Zweedse auto bij uitstek zou moeten definiëren, zou uiteindelijk onze testauto er uiteindelijk uitkomen: een groot landgoed met een redelijke motor en binnen en buiten in typisch Zweedse stijl gehouden. Voila, de nieuwe Volvo V90.
De vijfzitter met de grote hatchback nam afgelopen herfst de opvolger over van de maar een kleinere V70. Het resultaat is een elegante, uitgerekte tot maar liefst 4,94 meter combi, die veel coherenter lijkt met zijn achterklep, zoals de limousine S90 in dit gebied nog steeds zeer conservatief geadviseerd.
Het belangrijkste dat u van een Zweedse ruimtevervoerder verwacht, is capaciteit en variabiliteit. Zweedse stationwagons zetten in het verleden vaak de standaard, niet in de laatste plaats vanwege hun doosachtige ontwerp. Dat is helaas voorbij, want de mooie vorm van de V90 eist zijn tol. De bagageruimte, die gemakkelijk toegankelijk is via een brede achterklep, heeft een inhoud van 560 liter, maar kan alleen worden uitgebreid tot 1.526 liter door de rugleuningen van de achterbank neer te klappen. Zelfs de veel kortere V70 met zo'n 1.600 liter had meer te bieden. En vergeleken met de top van de klasse, de stationwagen van de Mercedes E-Klasse, verliest de Volvo zelfs 330 liter. Aan de andere kant: hoe vaak heb ik zoveel opslagruimte nodig? En als er echt iets te vervoeren is - in de koelkast, fauteuil of boekenkast league - dan hebben we toch liever een huurauto. Gewoon om de mooie Zweed niet te beschadigen. We waren meer gestoord door het ietwat onhandige oprolbare rolgordijn, waarvoor ook geen goede opslagruimte is als je het uit elkaar haalt voor het transport van een hoger object.
De binnenkant van de V90 is verder erg fijn. Het leer van de stoelen is royaal aangebracht en ruikt zo. Zachte kunststoffen en fijn hout maken deze indruk compleet - althans in de hogere uitrustingsniveaus. Qua kwaliteit van het interieur en de afwerking kan Volvo in deze klasse alleen door Audi worden verslagen. In de middenconsole troont het 90-inch scherm, dat nu bekend is van de SUV XC90 en de S9,2. De onberispelijke werking moet eerst een beetje worden uitgeprobeerd, maar dan werkt het meeste soepel en soms zelfs intuïtief. We hielden niet van het navigatiesysteem, vooral de verkeersopstoppingen. Niet één keer, ondanks de beschikbare alternatieven, werden we koud aangetrokken door een tijdrovende rij op de snelweg.
Als u aan de knop draait, die niet standaard is uitgerust met de achttraps automatische versnellingsbak, laat u de motor leven. Nominaal levert de 2,0-liter diesel 140 kW / 190 pk's en deze start snel op. Het concept van de Zweden om slechts een cilinderinhoud en slechts vier cilinders te bieden voor zowel zelfontstekers als benzinemotoren, bereikt echter uiterlijk zijn grenzen wanneer de aandrijving vereist is. Dan heeft de turbomotor zijn problemen, wordt hij luid en gaat een deel van de soevereiniteit van de eenheid verloren. Ons testverbruik lag met 6,8 liters in het verwachte bereik boven de standaardspecificatie van 4,9 liters diesel. De achtversnellingsbak voert zijn werk daarentegen kalm en precies uit. De toeslag voor de handgeschakelde zesversnellingsbak is steil met 2.250 Euro, maar de investering is zeker de moeite waard, omdat de machine gewoon veel beter bij het voertuig past.
Als je het sportiever vindt, moet je de sterkere versie (D5, 235 PS) kopen. Ondanks het 4 Newtonmeter-koppel, is de D400 meer een bestuurder voor ingetogen bestuurders, wat misschien goed past bij een Volvo-eigenaar. Ook is het chassis niet sportief ontworpen, maar moet het vooral veel comfort bieden. Dit werkt vrij goed, maar op slechte tracks reageert het soms met stotteren. Tegen een meerprijs is een adaptieve luchtvering beschikbaar voor de achteras. Zelfs een sportonderstel wordt aangeboden, maar de ervaring leert dat je zonder het kunt doen in het belang van je eigen rug. Bovendien is de D4 van het hele basisidee duidelijk ontworpen voor het dagelijks leven en reizen, een comfortwagon die geen bochtenjacht of jicht nodig heeft.
In veel opzichten biedt Volvo nu echt het premiumniveau dat de Zweden al een paar jaar beloven. Dit geldt met name voor de nieuwe modellen uit de 90-serie. Het mag dan ook niet verbazen dat dan ook de prijzen bekend worden gemaakt. De bruto basisprijs voor de V49.300 met deze motorisering, vierwielaandrijving en automaat is 90 euro. Volledig uitgerust kostte onze testauto ongeveer 75.000 (!) Euro. Vergeleken met een Audi A6, een BMW 5-serie of een Mercedes E-Klasse bespaart de V90-koper op zijn best wanneer hij is uitgerust en alleen dan in het percentage met één cijfer. De grote Zweedse stationwagen is geen koopje, maar wel de meest Zweedse stationwagen. (Peter Eck / SP-X)
