Het zweet loopt over mijn voorhoofd. Ben ik nu alles kwijt? Vind ik de curve? Vooruit ontsnappen? Maar voordat ik, doordrenkt van adrenaline, de details vergeet en afscheid neem van de zonde onder het gebulder van de V8, terug naar het begin. Elk verhaal heeft een begin. Dit is mijn verhaal over Las Vegas. En het spel.
Een keer per jaar staat Las Vegas in het dagboek. CES en kick-off voor de Auto Show in Detroit die kort daarna volgt. De eerste keer dat je ze niet begrijpt, zijn de indrukken te intens, de kleuren te helder en de strip te luid. Maar uiterlijk na het tweede of derde bezoek leer je van de diversiteit van deze satellietstad te houden. Het eldorado van gokken is geconcentreerd in het midden van de woestijn. Nergens anders is Amerika meer gefocust op creditcard-bingo, kippenvleugels en felgekleurde vingernagels. Entertainment voor volwassenen.
Bijzonder aanbevolen: de Cosmopolitan. De twee enorme hoteltorens bij de ingang van de strip, waardoor Deutsche Bank miljarden euro's heeft verloren, zijn niet alleen een reis waard dankzij hun aantal met meer dan 3000 kamers, kamerhoge spa- en wellnessruimtes, maar ook vanwege de echt goede restaurants. Maar bovenal - en je bent echt alleen in Las Vegas - in deze van airconditioning voorziene kunststad heeft bijna elke kamer een balkon. Als je het geluk hebt iets op de bovenverdiepingen te bemachtigen, word je beloond met dit surrealistische uitzicht over de Strip, de andere hotels en de woestijn. Jetlag plaagt je. 9 uur vliegen. Minstens. Vaak 10.5 naar LA, dan nog 80 minuten naar Vegas. Inclusief immigratie. Als je in Vegas aankomt, is het eerste dat je doet, je overgeven. U wilt slapen, de vlucht uit uw botten halen. En dan sta je om 4 uur lokale tijd op het balkon. Beleef deze onstuitbare stad. Was dat Elvis daar beneden op straat? Waarschijnlijk.
De casino's. Ik begrijp niets van het grote spel. Over de passie van cijfers, kaarten, geluk. Van adrenaline. Ik was nooit geïnteresseerd in casino's. Maar hier. Het is hier gewoon iets anders. Het is waanzinnig, tienduizenden vierkante meters - in elk hotel - vol gokautomaten en grote, zware vilten tafels voor poker, blackjack en roulette. Soms kun je de lift naar de kamers niet meteen vinden, ze pakken alles zo vol met de verleidingen van het spel. Voor de eenarmige bandieten zitten de legers van nauwkeurig opgemaakte gepensioneerden, gebleekt, zonder te vragen dat het duidelijk is dat ze uit Florida komen. Eens per jaar. En gooi plichtsgetrouw dollar na dollar in die knipperende en piepende dozen. Alleen het kleurrijke spel van lichtjes en het achtergrondgeluid, dat hinderlijk is voor buitenstaanders, lijken interessant, want het kunnen de opbrengsten niet zijn. De bank wint immers altijd met de automaten. Over het algemeen wint de bank natuurlijk altijd. Of waarom bestaan deze tempels eigenlijk? Omdat de speler de bank kapot maakt? Nee. De bank wint. Altijd. Nee, echt, ik kan echt een betere reis op de Strip krijgen voor een handvol dollars dan met die flitsende metalen emmers. Maar deze reizen spreken mij ook niet aan. De enige ritten die mij aanspreken, zijn die met de auto. Het beste af, weg van Las Vegas.
Van gokautomaten tot poker. Een prima spel. Thuis, bij mijn beste maatjes, na gegrilde worst en bier, heb ik al lang mijn goede whisky, en die trek ik meestal aan mijn broek aan. Blufs zijn helemaal geen probleem, de kaarten zijn meestal zelfs correct, dus je hoeft niet eens te liegen om de pot te winnen. Alleen hier in Vegas is natuurlijk een heel andere competitie. Je zou veel te lang naar de tafels moeten kijken om een idee te krijgen van wie hier een toerist is en wie een ijskoude professional is. En als je jezelf dan verkeerd inschat, staat alles in de kan omdat je eigen talent op is. Nee, poker wordt ook niet gespeeld in Vegas, er zijn gewoon te veel onzekerheden. En bovendien: wie wil het totale verlies moeten verklaren met zijn eigen falen? Alleen maar. Ik zeker niet.
Overblijfselen: Roulette. Het enige spel in het casino waar je niet speelt tegen de random number generator en tegen tegenstanders die misschien te sterk zijn, maar alleen tegen de statistieken. En ik heb altijd van dat kleine beetje kansrekening gehouden. In overeenstemming hiermee las ik een interessant stuk in het zakelijke gedeelte van een grote dagelijkse krant in het vliegtuig. "Casinokapitalisme", dat een zeer plausibele goktactiek beschreef. Kortom, zoiets als dit: Roulette kan altijd gewonnen worden als je tevreden bent met een vaste winst en genoeg geld bij je hebt om een voldoende aantal rondes te spelen. Dat was logisch. Het is mij natuurlijk ook duidelijk dat roulette geen eerlijk spel is en de groene nul een grote spoiler kan zijn, maar als je echt alleen op kleur speelt en altijd de inzet verdubbelt in de volgende ronde, dan is het heel voorspelbaar. Je bent. Of?
Ik had hiervoor - de eerste, alleen de laatste keer - neem wat geld mee. De creditcardlimiet is getest. Laat de geldautomaat roken. De strategie is daarom duidelijk, namelijk om de dollars op zwart te zetten en dan, in het geval van rood, door te gaan met inzetten totdat ik win. In het ergste geval zouden dat vier rondes zijn. De eerste keer $ 1.000, dan twee, vier en dan achtduizend in ronde vier. Mijn kans op een nederlaag zou ongeveer 6,25% moeten zijn. Nou, nul speelt natuurlijk een rol, dus laten we zeggen ongeveer 7% - een risico dat kan worden berekend. Of?
Er was plaats aan Jacks tafel. Meer dan genoeg. Een eenzame roulettetafel tijdens de week voor degenen die 's ochtends vroeg last hebben van jetlag. Er is geen plaats voor toeschouwers in mijn kleine wedstrijd tegen de bank, die ik natuurlijk alleen zou moeten winnen. Dit was dus ideaal. De eerste tien chips op zwart gooide Jack de bal naar binnen met een soevereiniteit die me nerveus maakte. Het wachten begon. Jack zag eruit alsof hij in zijn eentje een personage uit John Grisham was. Iemand die vele jaren geleden naar Vegas kwam op zoek naar geluk. Uiteindelijk vond ze de Amerikaanse droom niet, maar financierde ze een eenvoudige plek buiten Vegas met twee fulltime banen. Hij glimlacht vriendelijk de crises weg. Helemaal. Wees vriendelijk. U kunt dat hier doen. Gelieve de cola light te bestellen. Je moet Jack Daniels voor het casino achterlaten. Welkom in de VS. Het land van dubbele maatstaven. Uw bestaan in het casino in gevaar brengen? Ja graag. Was je het verdriet uit je hoofd met 35% vol.? Nee. Het lijkt erop dat er maar één verslaving tegelijk is toegestaan. Katsching, de bal rolt. Hoewel ik heel zeker van mezelf was, wetende dat ik maar een beetje geduld nodig had, zelfs als het de eerste paar ronden niet meteen lukte, was ik ineens gespannen. Heel gespannen.
Niet zonder reden, want de eerste ronde was al uit: rood, Jack trok mijn chips, haalde zijn schouders op en maakte een gebaar met mijn hand dat ik interpreteerde als een mengeling van aanmoediging en onverschilligheid. In ronde twee werd de paal kleiner, althans wat de toren betrof. Omdat er nu twee keer $ 1.000 op zwart was. Volgende inworp, volgende spanning. Over het algemeen is het verbazingwekkend hoe ongelooflijk langzaam de tijd verstrijkt totdat de bal uit rotatie in de cijfers valt. Slow motion-modus in het hoofd. Valt deze stomme bal nu eindelijk? In mijn geval had het iets meer tijd moeten duren omdat: rood. Niet ongelofelijk natuurlijk, maar op de een of andere manier vervelend. Jack had natuurlijk al heel lang geleden het vlees geroken, maar hij moet volgens mij te veel strategen hebben zien spelen. Wat hij niet wist - en waar hij naar uitkeek - was mijn budgetlimiet.
Dus vroeg hij in ronde drie natuurlijk: "4.000 deze ronde, meneer!". Ik duwde mijn al gedecimeerde tokens losjes op het groene viltveld, Jack gooide erin - en ik begon iets te vloeken. Ongelooflijk. Weer rood. In feite kan dat niet waar zijn. Drie keer is het echt vervelend. Maar liefst $ 7.000 hit in het hoofd in minder dan vijf minuten. De bank wint altijd. Ik herinnerde het me. Maar ik was ook onder adrenaline. Het stond in de krant. De tactiek was duidelijk en duidelijk. Of?
Ineens werd het zenuwachtiger dan ik had gewenst toen het voor mij de vierde en laatste ronde inging. Weer zwart, dit keer met de rest. Wat kwam moest komen. Omdat het op een gegeven moment uit het niets komt. De groene nul. Wanneer was de laatste keer dat je daadwerkelijk nul zag bij roulette? Dat aantal dat het spel eigenlijk een beetje gemeen maakt. Maar vooral het nummer dat me echt van de haak heeft gehaald. Het volledige budget - speels. Tijdens een ontbijtpauze. De kansen waren goed, vier rondes op rij één kleur, dat gebeurt gewoon niet. Of misschien dan. Adrenaline maakte me dronken. De kracht van het spel in bezit genomen. Alles of niets? Uiteindelijk blijft er niets over. Het is altijd de bank die wint. Zei ik dat niet al? Gouden gootstenen op de toiletten? Het komt niet door te verliezen. Meer als verliezers.
Jack begreep de situatie, had zich gerealiseerd hoe ik mezelf tot het uiterste had geduwd. Maar zijn observatievermogen was zelfs beter dan verwacht. "Voor welke AMG is deze sleutel bedoeld?“En wees naar mijn sleutel, die het hele spel op tafel naast me had gelegen. "Het is een G-wagen. Een G63 AMG, de grote.“Is mijn antwoord. "Is het nieuw Je kunt het misschien aan mijn vriend laten zien, ik weet zeker dat hij je een goed aanbod zal doen.Gelieve "Hoe? Pitch de Benz? "Pardon?“Blijkbaar stond ik op mijn voorhoofd. "Nee meneer, u hoeft het niet te verkopen - nog niet. Het is maar een lening. "
Een winderige hotelcoupier gewoon de perswagen van Mercedes-Benz USA uitlenen? Um. Waarom niet, hoor in ieder geval wat hij te zeggen heeft. Voor de deur kwamen we eigenlijk snel in zaken. Hij zou me $ 50.000 krediet geven voor de G63. Hij was niet geïnteresseerd in het feit dat het een nieuwe auto was en gemakkelijk $ 150.000 waard was. Het is zijn risico en hij moet ergens van leven. Moordenaar! Maar toch: vijftigduizend. Dat zijn nog een paar gemakkelijke rondes - daarom.
Nee. Je speelt gewoon niet voor een G63. Neem de G, overstroom de verbrandingskamers, ontsteek en ga weg. Ga weg uit deze stad. Ga uit Las Vegas. lopen - Je hersenen schreeuwen, rij weg! Vergeet het eerste deel - vergeet het spel. Deze 577 pk, V8 en het hoekige geweten van de G - dat is waar het om gaat. Laat de glinsterende illusoire wereld achter je. Geef de G de sporen, vind je geluk.
..en ja, het is en blijft een autoblog en nee, ik heb niet echt voor geld gegokt ...